Soms vraag ik me af waar ik over moet schrijven. Afgelopen zondag hoorde ik de dominee spreken over "alles moet nieuw" en "quantumfysische nanopsychologie". Ik vraag me vandaag niet af waar ik over moet schrijven. Laten we beginnen met een quote.
Kerstdienst. Ik heb niets tegen kerkdiensten met kerst. Echt niet. Het is iets drukker dan normaal, maar verder niets aan de hand. Wat ik normaal waardeer aan een kerkdienst is dat ik er 1.5 uur stil moet zitten. Dat geeft me de mogelijkheid om even tot rust te komen. En als er dan niet al te veel gekke dingen gebeuren dan houdt ik het aardig vol.
's ochtends gaat de wekker. Dan begin ik met een geniet moment. Slow-life. In rust een kop koffie drinken. Dat betekent handmatig koffiebonen malen en er in alle rust een koffie van zetten. Een echt lekker kopje koffie, dat mag even tijd kosten. Daarna bij het raam staan met een kopje koffie. Nonchalant uitkijkend over de straat, de mensen, het water, het asfalt. Kijken hoe de zon opkomt. In één hand een tablet, om een artikel op de correspondent te lezen.
In onze speurtocht naar een nieuwe kerk komen Daphne en ik veel, eh, interessante dingen tegen. Twee weken terug waren we ergens waar op het eind van de dienst iedereen vooraan stond in tongen te spreken (shalaboembaka pripri tatata, red) en met vuisten in de lucht ziekten stond weg te jagen. Serieus, dat zal die ziekten leren! "In de naam van Jezus, ga weg, blindheid!" en "In de naam van Jezus, ga weg, stinkvoeten". De week erna waren we ergens anders (gelukkig).
Zo. Ik ben afgestudeerd, mag mezelf ir noemen* en ben nu officieel aan het werk als junior junior. Ik ben actief bij een startup om daar de wereld te verbeteren. Serieus, ik wil niet arrogant doen, maar wij gaan echt het verschil maken. Toegegeven, als je niet beter zou weten zou je denken dat ik elke dag op een kantoor zit te tekstverwerken. Maar heus, wereldverbeteraars, dat zijn we.
Tijd voor weemoed, melancholie ende treurnis. Ellende, doffe ellende, louter groot verdriet. Hoezo? Het is toch groot feest omdat ik mijn opleiding heb afgerond? Nou, het behaalde papiertje geeft niet alleen vrijheid, het brengt ook afscheid. De laatste tentamens zijn gehaald, de laatste verslagen ingeleverd, het laatste groepswerk afgerond. Maar aan de bar staan uitrekenen hoe je met 2 stukken aluminiumfolie een wifi verbinding opzet bij het Rutbeek is ook voorbij.
We zijn aan het klussen en verhuizen. Ongerelateerd: AAAAAAAAAHG #$%&@!! Oké. Rust. We zijn dus aan het verhuizen. Voor wie het gemist had, wat knap is want ik houd er mijn mond niet over: vanaf 1 oktober ga ik bij Lendahand werken (<a href="/2015/07/16/ik-wil-het-antwoord-weten">Ik wil het antwoord weten</a>) en daarom gaan we in een huisje in Schiedam wonen.
Zij had een gebruinde huid, tikkeltje overgewicht, luchtig zittende kleding en een grote zonnebril op haar kortgeknipte kapsel. Hij had ook een gebruinde huid, pretoogjes, zo'n korte broek met zakken aan de zijkant, een sportief rugtasje en een petje. Beidde zullen ze zo'n 60 geweest zijn. Zodra ze zaten begon hij op een tablet te spelen en zij begon te kletsen terwijl hij af en toe bevestigend humde.
Zodra je getrouwd bent ben je een burgerechtpaar. Mijn theorie is altijd dat je dan in staat bent om zonder problemen een dagje weg te doen, naar het park te gaan, of een vakantie te houden. Burgerechtparen kunnen gewoon inpakken en wegwezen. Hoe moeilijk kan het zijn? Je hebt op elke vakantie zo'n beetje dezelfde spullen nodig, die gooi je in een tas, je stapt op de fiets of in de auto, je zet je tentje op en je bent weg. Appeltje eitje.
Tegen het einde van mijn studie liggen er wat keuzes voor me. De grootste is toch wel waar ik mijn loopbaan ga beginnen. Misschien mijn eigen bedrijfje uitbouwen? Of werken bij een IT kantoor? Iets in de financiële wereld? Programmeur bij één of andere webdeveloper.
Het paspoort van Daphne en mij is verlopen. Dat betekent dat wij nu, blijkbaar, illegale lastposten en labbekakken in de Nederlandse samenleving zijn. Gelukkig is het eenvoudig op te lossen. Even een nieuw paspoort aanvragen, vlug even bij het gemeentehuis langs. Dan horen we er weer helemaal bij. Kan niet moeilijk zijn toch?
Al giebelend kwamen ze de trein binnen. Drie jonge dames van een jaar of 16. Zonder enige hapering werden er dingen gedaan met mobiele telefoons, kleine spiegeltjes, tasjes terwijl er zonder ook maar een schijn van aarzeling doorgesproken werd. Zonder iets, of iemand, ook maar op te merken ploften ze op een vierzits neer tegenover elkaar. De enige persoon die opgemerkt werd was de jongen tegenover me, hij kwijlde iets teveel terwijl hij de dames aankeek. De dames reageerden hierop door elkaar aan te kijken met hoog opgetrokken wenkbrouwen en rollende ogen.
Haha, Dinand, begin je nu ook dik te worden nu je getrouwd bent? Hoe is het met je mannelijkheid, ben je die al kwijt? Zit je al flink onder de plak? Mag je nog iets voor jezelf doen? Heeft je vrouw je al flink onder controle? Jij moet nu zeker elke dag koken? Ben jij nu ook de persoon die de was doet? Wanneer heb je voor het laatst iets leuks gedaan?
Zo. Nu onze huwelijksreis achter de rug is zijn de wittebroodsweken in volle gang. Wittebroodsweken betekent ongeveer dit: elke keer als ik in de trein naar werk zit te pendelen en iemand witbrood zie eten denk ik: "goh, dat is waar ook, wittebroodsweken". Over treinreizen gesproken. Ik heb een spel bedacht voor in de trein: "spot het Utrecht type". Dat werkt als volgt.
Oh Oh. Eh. Wij zijn nu een echtpaar. Maar. Ik kan jullie allemaal geruststellen. Ja, wij zijn nu een echtpaar. Maar, nee, wij zijn geen burger-echtpaar. Laat ik dat verschil uitleggen. Soms heb je twee mensen met een bij-elkaar-passende-ring. Dat is een echtpaar. Af en toe heb je ook mensen met een bij-elkaar-passende-ring, maar ook bij-elkaar-passende jack wolfskin jassen, bij-elkaar-passende Gazelle fietsen waarop zij een mandje heeft met boterhammetjes en een flesje wijn en hij voor op het stuur een klemmetje waar een landkaart op zit, en bij-elkaar-passende lowe alpine rugtasjes.