Esther: the aftermath
Na nog eens een dag nagedacht te hebben over afgelopen dinsdag tot een onvermijdelijke conclusie gekomen. Ook ik laat me leiden door anderen. Door best afhankelijk te zijn van de aandacht die ik krijg en eigenlijk alleen mijn best te doen het anderen naar de zin te maken. En hoewel ik enorm enthousiast en optimistisch ben gaat dat snel verloren als ik alleen bezig bent om dat te communiceren in plaats van dat te doen wat ik wil of waarvan ik denk dat het goed is.
- do. 19 jan. 2012 13:35:00
- Dagboek van een Nar
Soms lijkt het wel alsof ik al mijn enthousiasme, optimisme en wilskracht heb weggelegd voor een leven van constante ontevredenheid en altijd aanwezige net-niet-waardering. Door wie laat ik mijn leven leiden? Door positieve feedback van mensen, vaak via Facebook of Twitter. Waarom? Omdat dat makkelijker is dan daadwerkelijk vrienden maken. Constant naar buiten laten zien hoe veel ik doe, hoe goede christen ik wel niet ben om maar het beeld te scheppen dat ik gelukkig ben als creatieve, christelijke, gedreven, gemotiveerde, talentvolle kosmopoliet. En als ik toch alleen met mezelf bezig ben is het niet gek dat bidden de vorm aan neemt van schreeuwen in een emmer beton, mijn eigen woorden koud en kil terugkaatsend.
Goed, over je leven laten leiden door anderen ging het afgelopen dinsdag. En dat wil ik niet meer. Mijn leven wil ik zelf hebben, en uit eigen vrije wil aan God geven (whoehoe, christelijk cliché. Maar het is wel waar).
Niet dat dit alles zeer verrassend is, het is een vaak terugkerend iets waar ik vaker keuzes in moet maken. Dat geeft niets, hoewel het frustrerend is om elk halfjaar weer terug bij af te zijn.
Zo, genoeg emotioneel gewauwel. Niet omdat ik niet eerlijk durf te zijn (dit keer), maar omdat het stom is om virtueel in een hoekje te gaan zitten huilen. Tijd om weer ouderwets te doen waar ik zin in heb. En te hopen, werken en verwachten dat dat ook is wat God wil. En in de tussentijd mijn uitzonderlijke best te doen om alle hypocrisie, in daden, personen, taken en instituties, nu en in de toekomst, met groot taalgebruik en lelijke opmerking volledig in elkaar te bashen.
Niet omdat ik dat kan, maar omdat het goed is. Of andersom.
Dat, en om gewoon weer plezier te maken en lekker creatief mee te klooien in de dingen waar ik actief ben. YEAH. (tjakka tjakka tjakka).
Dus, om concreet te worden. Vanavond vind weer plaats het epitoom (moeilijk woord, vertaling voor mijn zusje: belichaming/verpersoonlijking) van overbodig moeilijkdoenerij en de uitzonderlijke extremiteit van elitair wauwelen over binnen NSE verenigingsbreed oninteressante dogma's en voor het klootjesvolk bijzonder saaie visionaire beleidskwesties in het algemeen en de plannen voor komend halfjaar in het bijzonder: het bestuur- en nestorenoverleg. Waar had ik het ook weer over? Oh ja, bestuur- en nestorenoverleg, nar uithangen, etc. Vanavond gaan we het hebben over verenigingsbrede herstructurering van eerder ingevoerde deelvormen en nadere beschouwingen op culturele toepassingen van de uitgewerkte subdoelen.
Word mooi. (en nu weer oprecht)
Plaats een reactie