Een dag in het hoge noorden

• do. 18 okt. 2012 11:38:00
• Dagboek van een Nar

Man o man, wat een dag was het gister. Ontvoerd. Ik ben niet meer helemaal scherp op de details, maar ik zal pogen een min-of-meer accurate verslaglegging te doen.

Het begon allemaal met een groep vrouwen in Leeuwarden die nog geen date hadden voor het aankomende NSE gala. En hoewel een email doorgaans een uitstekend middel is om een dergelijke boodschap over te brengen werd er besloten om een ietwat geforceerde vriendschappelijke borrel te beleggen in het hoofddorp van onze meest noordelijke provincie.

Dat is waar ik zonder het te weten deel begon uit te maken van dit plan. En zo kon het gebeuren dat ik gisterochtend omstreeks 0830 buiten stond en me ineens afvroeg waarom mijn fiets daar niet was. "Oh, ik zie hem al, één of andere pinda heeft hem om het hoekje gezet". Terwijl ik bezig ben om mijn fiets van het slot te halen gaan mijn gedachten ineens als volgt:

Wel raar eigenlijk dat hij hier staat.
Oh shit dit is niet goed, ontvoering, alarm
Waarom komen die jongens met zo'n vaart op mij aflopen?
Laat ik een stap opzij doen.
Waarom ligt die jongen nu in het gras?
Waarom lig ik nu in het gras?
Waarom liggen er twee jongens bovenop mij?
Wie zijn het uberhaubt?
Heb ik vanmiddag iets te doen?
Volgens mij staat mijn computer nog aan.
Zou een conservatieve markt echt beter zijn voor de financiële positie van een land?
Ik lig nog steeds op de grond, wordt er nu iets van me verwacht? Of is het in orde als we hier even blijven knuffelen?

Vervolgens ben ik netjes opgestaan, heb in alle redelijkheid enige persoonlijke eigendommen overhandigd en op sportieve en vriendschappelijke wijze kennisgemaakt met mijn belagers. Waarna mijn lieve huisgenoot en eeuwige steun en toeverlaat Roelof naar buiten kwam, zijn fiets van het slot haalde, ons eventjes groette met "Hey Dinand. Oh, goedendag vreemde mensen die mijn huisgenoot meeslepen een op een grasveld geparkeerde auto in", vervolgens even rinkelde met zijn bel en lekker naar de Universiteit fietste. Ach, wat een lieverd ook, altijd zo vrolijk die jongen.

Hoe dan ook. Enige tijd later was ook Albert ontvoerd, en daarmee het voltallige Assesoraat van NSE en werden wij getransporteerd naar een tentje waar we even koffie konden drinken en alwaar ik genoten heb van een fantastisch ontbijt met Irish koffie en tosti ham/kaas/ei. Verder hebben we de hele dag plezier gehad met de mensen die ons (tegen onze zin in!) naar het noorden vervoerden. Zo hebben we ze onderweg vaak genoeg de verkeerde kant opgestuurd, hebben we (aangezien we onze telefoons niet hadden) het bestuur van Leeuwarden aangesteld als onze secretaresses om zodoende toch wat berichtjes naar het thuisfront te kunnen sturen en als kers op de slagroomtaart hebben Albert en ik allebei op de top van een scheve toren in Leeuwarden een roze brief gekregen waar twee lieftallige dames zichzelf nogal uitnodigden op ons gala.

Wat me de hele dag opviel was dat onze ontvoerders zo paranoia waren als 14 rollen aluminiumfolie. Albert en ik konden elkaar niet aankijken of er werd vanuitgegaan dat we er vandoor zouden gaan, terwijl we in een huis zitten met 20 mensen bovenop ons. Ik kon een lieve sjaars niet eens helpen z'n das te strikken of ze waren bang dat ik er mee vandoor ging (alsof het laten strikken van je das door iemand van een andere vereniging niet al beschamend genoeg is). Of dat ik ermee op de bank ging zitten en zou weigeren het ding terug te geven. Als in, hoeveel mogelijkheden denken ze dat we hebben? Zijn ze bang dat ik op enig moment van 2 potloden en een bloempot een schotelantenne bouw om onze locatie door te sturen?

Alle paranoia hielp geen klap natuurlijk, want ze lieten mij m'n tablet houden (want die had toch alleen maar wifi). Nadat ik even mijn telefoon in handen heb gehad om aan mijn secretaresse uit te leggen hoe het ding aan moest heeft het de hele dag als WiFi hotspot gefungeerd waardoor we alle adressen die (min of meer) per ongeluk vielen netjes konden opsturen naar Enschede. Heck, ik heb op enig moment het adres waar we vastzaten, gps coordinaten en een routebeschrijving, inclusief enkele goede wegrestaurants in de omgeving naar Enschede gestuurd. Vraag me wel af waarom ze ons daar niet even kwamen oppikken.

De groep uit Enschede die ons kwam ophalen uit Leeuwarden had 3 opdrachten gekregen: langskomen met 20 mensen, een toneelstuk met 20 rollen opvoeren en nog één of andere vage opdracht met een intentieverklaring waar ik mijn handtekening onder moest zetten die ik verder niet begreep. Nadat die uitgevoerd waren mochten Albert en ik weer vrij onze gang gaan en hebben we een erg gezellige avond gehad. Had overigens het idee dat een deel van de vrouwen van Leeuwarden ook aan een 4e schaduw-opdracht aan het werken was; het vinden van een date voor ons gala over enige tijd. Maar ja, daar zijn dit soort acties ook eigenlijk voor.

Al met al wil ik afsluiten met het lied dat 's avonds voor Leeuwarden ten gehore werd gebracht:

Met pijn in ons hart
Zingen-wij deze woorden
Voor onze zusters
Uit het hoge noorden
Ze kwamen naar ‘t oosten
Om bestuurders te halen
‘t Heeft ons ertoe geleid
Dit lied te vertalen

‘T het nooit nich wat west
Ut zal nooit nich wat wördn
aj’in Liwwarden studentje spöln
könn j’et joa schud’n

Onz’ intern en extern
Die zich baldadig gedroegen
Werden onlangs ontvoerd
Waar ze opelijk om vroegen
As-ses-sor-raat
Is hoe zij zich noemen
Maar willen ze daarmee
Soms iets anders verbloemen?

‘T het nooit nich wat west
Ut zal nooit nich wat wördn
aj’in Liwwarden studentje spöln
könn j’et joa schud’n

Eén dat is géén
Plachten jullie te zeggen
Waarom ‘t in dit lied moest
Mag je later uitleggen
Jullie vroegen ook
Om twintig nieuwe rollen
Nu kunnen alle heren
Naar het toilet hollen

‘T het nooit nich wat west
‘T zal nooit nich wat wördn
aj’in Liwwarden studentje spöln
könn j’et joa schudn

Jullie ontvoeren maar raak
En jullie kunnen ons wel dwingen
maar aj’in EANSKE student bint
kan je maar één lied zingen:

Inzet verenigingslied "in het oosten ligt de stad"