Michael Lewis: The Big Short

• vr. 5 apr. 2013 14:08:00
• Geestig

Dat gezegd hebbende. Dit boek van Lewis begint met de centrale vraag: Wie zagen de crisis aankomen?. Dat bleken slechts een handjevol excentriekelingen te zijn. Mensen die zagen dat er op grote schaal een enorm probleem was met slechte hypotheken in de Verenigde Staten en de manier waarop bundels van deze hypotheken verhandeld werden. Ondanks dat niemand hen geloofde en ze zich zelfs soms afvroegen of ze gek waren hebben ze financiëel ingezet op het instorten van deze markt in hypotheekbundels. En zijn daar schatrijk geworden.

Dit boek zou een standaardwerk voor iedere kritische burger moeten zijn

Het boek beschrijft de levens van deze personen in de jaren voor de kredietcrisis. Hoe ze tot hun overtuiging kwamen en wat ze gedaan hebben om in te zetten op het instorten van een totale markt. Iets dat vrij ongebruikelijk is. Het beschrijft hun persoonlijke relaties, de tegenstand en het ongeloof dat ze elke keer tegenkwamen.

Tussen de regels van het boek door lezen we over een totaal corrupte markt op Wallstreet. Op heel heldere manier word (vanuit het gezichtspunt van de omschreven personen) uitgelegd waar de credietkrisis vandaan kwam. Er word niet alleen omschreven welke bedrijven welke beslissingen gemaakt hebben, maar ook wie dat dan deden en met welke personen zij spraken. Op deze manier word een gebeurtenis wat achteraf vrij duidelijk is (de kredietcrisis) ineens heel anders, het word een verhaal. In andere woorden, het wát van de crisis is al bekend, Lewis omschrijft het wáárom. Over personen die keuzes maken, over corruptie en domheid.

We lezen over Steve Eisman, een cynist die 6 maanden in een kamer zat om er achter te komen waarom de markt zo raar deed. Michael Burry komt voorbij, een neurochirurg met een glazen oog en asperger die in zijn vrije tijd hypotheekpolissen doorlas. Maar ook de beruchte Howie Hubler die een fout maakte en negen miljard verloor verteld zijn verhaal. Het boek is grotendeels chronologisch en er word ingezoomd op de ontmoetingen en ontdekkingen van de verschillende personages.

Sterk aan het boek vind ik ook hoe Lewis erg neutraal weet te blijven. Meer of minder overheidscontrole laat hij in het midden, hij spreekt zich niet uit voor of tegen grote coöperaties. Hij omschrijft slechts een verhaal. Helaas heeft hij op het eind wel een paar impliciete opmerkingen in deze categorie. Dat is jammer, want het boek is verder zo heerlijk neutraal. Maar een heel groot probleem hoeft dit niet te vormen. De rest van het boek spreekt al van zo belachelijk veel corruptie en domheid in de financiële wereld dat deze opmerkingen daarbij in het niet vallen.

Erg sterk vind ik ook hoe Lewis op het eind het geheel, wederom vanuit het perspectief van de personages, in een groter plaatje plaatst. Heeft Wall-street iets geleerd van de krediet crisis? De Amerikaanse overheid? Wat is er na afloop gebeurd? Wie hebben deze keuzes gemaakt? Hij laat het voorbij komen en geeft antwoord.

Al met al leest het boek makkelijk weg. Lewis maakt het mogelijk met spanning te lezen over kwartaalresultaten, wat knap is. Hoewel ik al zo vaak de basis van de kredietcrisis uitgelegd heb gekregen bij mijn studie dat ik er onderhand zelf college over kan geven was dit boek een mooie aanvulling, omdat het het wie en waarom omschrijft.

Het geeft niets als je niet thuis bent in de financiële terminologie, dat pik je tijdens het lezen van het boek wel op. En mocht je na afloop nog steeds niet begrijpen wat je gelezen hebt dan geef ik met plezier een college getiteld "CDS's on CDO mezzanine tranches: I'm short your house". Wanneer ik klaar ben met mijn college zal je begrijpen dat voorgaande quote een fantastische grap is.