Dansen in de regen
Afgelopen week was een rare week. Een verdrietige ook. Donderdag kregen we bericht dat Arien, een meisje van ons kringhuis, met verdere uitzaaiingen in het ziekenhuis opgenomen was. Afgelopen vrijdag zijn we haar wezen bezoeken, afscheid nemen was de term die haar vader toen al gebruikte. Het was goed om daar langs te gaan, maar ook erg onwezenlijk. Het voelt zo tegenstrijdig om een meisje, waar we afgelopen dinsdag op kring nog mee hadden zitten donderjagen, in het ziekenhuis te bezoeken waar ze plat van de morfine lag. Uiteindelijk is ze vrijdagnacht overleden.
- wo. 26 jun. 2013 12:44:00
- Dagboek van een Nar
Het is niet mijn bedoeling nu een heel huilerig verhaal te schrijven. Vandaar dat ik twee momenten omschrijf die me het meest bij zijn gebleven van afgelopen jaar. Het eerste was zo'n 6 maand terug, in het ziekenhuis. We waren met een groepje op bezoek, de dag voor ze weer naar huis zou mogen. Toen we vroegen hoe het met haar ging was haar reactie (letterlijk)
Oh, nou, het blijkt kwaadaardig te zijn, dus het kan niet behandeld worden. Maar hoe gaat het met jullie?
Waarna ze er op stond dat we allemaal vertelden dat het goed ging met onze studie. Misschien een beetje omdat ze niet wilde denken aan het ziek zijn. Maar ik ben er van overtuigd dat het vooral was omdat ze in de tijd die ze hier nog op aarde ging rond lopen vooral wilde genieten van het leven. Af en toe, als we voor kring even spraken, viel het me op hoe ontzettend geïnteresseerd en goed op de hoogte ze was van wat er in onze levens omging.
Een ander iets dat ik me nog herinner is dat Arien het gepresteerd heeft om in de twee dagen tussen uit het ziekenhuis komen en het sinterklaas vieren met kring daadwerkelijk de grootste en mooiste surprise van allemaal te maken. Ik overdrijf hier niet overigens, het was met enige voorsprong de grootste surprise. Hij was voor Alex. En in die surprise is hij alle kanten op gebashed. Wat ik knap vond. Hij ontving make-up, dagcreme, chocola, in roze papier, alles. Huh huh. Hij had ook om een chip gevraagd. Hij kreeg een zak lays.
Maar goed, afgelopen week was een rare week dus. Hoewel we wisten dat Arien ernstig ziek was kwam het snelle verslechteren en overlijden toch onverwachts. Om het kort samen te vatten. Afgelopen donderdag zat ik nog vol in mijn hoofd met uitjes naar Pisa en Berlijn, was ik enorm blij met de ontdekking dat ik door het leven te omarmen God beter had leren kennen. Nog nagenietend van "de golf op de rots". Ik stond toen nog buiten in de regen te dansen, want het was 1000 graden en elke verkoeling was fijn. Afgelopen maandag kwam de rouwkaart binnen met als text
If you say only sunshine brings happiness you have never danced in the rain
Oef. Raar. Het geeft aan hoe plotseling dit verlies was, ondanks dat we ergens wisten dat het zou komen.
We hebben het hele weekend als kringhuis samen doorgebracht. Kort samengevat was dat zaterdag huilen (en in mijn geval 's avonds toen ik alleen was het behang van de muur schelden) en zondag donderjagen en spelletjes spelen. Afgelopen dinsdag was er met NSE een herdenkingsavond. Ik was avondverantwoordelijk, wat in dit geval betekende improviseren als een gek en veel fouten maken. Maar de avond was goed, denk ik.
Al met al. Een veel bewogen en verdrietige week. Maar gezien de omstandigheden was het goed. Het samenzijn was waardevol.
Plaats een reactie