Brieven over seks-kunst en vromigheid
Vorige week maandag. Telefoon ging. Was Erik. De spreker van de avond er op was uitgevallen. Of ik kon invallen. Maakte niet zoveel uit wat ik zei, als ik maar langs kon komen. Ik had een tijd terug iets gezegd over ondernemerschap in de huiskamer van een Katholieke studentenvereniging. "Herhaal dat maar, is goed genoeg". Nou ja, ik wil best 's ochtends nog iets voorbereiden hoor, om op het laatste moment alsnog te dienen door mijn grote bakkes open te hebben. Want. Heh. Zo zijn wij, sprekers. *veegt stofje van schouder*
- di. 26 nov. 2013 12:30:00
- Dagboek van een Nar
Was retezenuwachtig. Na twee zinnen al niet meer. De slaperige hoofden in de zaal veranderden zienderogen naar enthousiaste blikken (dit verzin ik niet). Normaal bij NSE zijn we best kritisch op sprekers (toegegeven, vooral ikzelf). Maar het aantal veren dat ik na afloop in mijn achterste gestoken kreeg was genoeg voor enkele nieuwe frivole jassen van Lady Gaga. Non-de-griezel. En ik heb al zo'n enorm ego.
Na afloop een unieke sigaar gekregen, zijn maar enkele van gemaakt. Toepasselijk. Het thema die avond?
Laat de vromigheid vallen, omarm het leven, want in het leven zul je God ontmoeten.
Dit dagboek stuk gaat rete-religieus worden. U bent gewaarschuwd.
Ik denk dat wij allemaal in meer of mindere mate meedoen aan christelijke vromigheid. Ikzelf heb enorm braaf op de evangelische hogeschool gezeten en daar reteveel Bijbelstudie gedaan. Of op kring over persoonlijke ontwikkeling zitten praten. Of góéde gesprekken hebben, tijdens de borrel na trefavond, over wat een spreker zei. Ik vond dat enorm belangrijk. Maar niets van dat alles waar ik mezelf helemaal mee volgooide, Bijbelstudie, gebed, sprekers, boekjes, kon voorkomen dat ik mijn geloof grotendeels verloor en nog steeds weinig vertrouwen heb in God en zijn plannen. Waarom? Omdat ik oh-aller-heiliger-boontjes bedoeld ben voor hele andere dingen dan bijbelstudie doen. Alleen al omdat ik er veel te veel energie en een te korte spanningsboog voor heb. Sukkel dat ik ben.
Wat bedoel ik met vromigheid? Met vromigheid bedoel ik alle "gegodstienstigheid" waar christenen deel aan hebben zonder écht iets relevants te doen. Alles dat je doet niet omdat het je dichter bij God brengt, maar omdat andere christenen. En omdat het hoort. En shit.
Een voorbeeld van vromigheid. Iets dat hier recentelijk gebeurde. Alle christelijke studenten in Enschede hebben samen een brief gestuurd aan de gemeente Enschede. Het overgrote deel van de christelijke studenten, als ik de reacties goed proef, stond hier achter. In deze brief spreken ze zich uit tegen het verstrekken van subsidie voor het festival GOGBOT, omdat er op dit festival te veel openbare porno aanwezig zou zijn. Waarom vind ik dit vromigheid? Laat duidelijk zijn, ik heb niks tegen christenen die politiek betrokken zijn. Ik ben ook absoluut geen voorstander van porno, ook niet openbaar op straat. Het verstrekken van subsidie hieraan vind ik verwerpelijk. Maar het schrijven van een brief om dít aan te kaarten?
Er zijn genoeg christenen die dingen roepen over seksuele moraal.
Leg alle christelijke vromigheid af. Hoe? Door dichtbij jezelf te blijven.
Er zijn andere zaken waar ik me voor inzet. Microkredieten vind ik geweldig en verstrek ze zelf al regelmatig. Dingen waar ik momenteel voor leer om later voor te kunnen streven: eerlijke economie, ontwikkelingswerk en een gezonde kijk op geld. Ondernemerschap, financiële wereld, microkrediet, satire, een bittertje op zijn tijd, low-budget reizen. Er is niets vrooms aan. Maar ik ontmoet er God in. Het is een stuk minder spannend dan bitchen op seksuele moraal. Dat wel.
Blijf bij jezelf. Waar loop jij warm voor? Wat zijn dingen waarin jij echt God ontmoet? Die je sneller laten praten en je enthousiast maken?
Laat de vromigheid vallen, omarm het leven, want in het leven zul je God ontmoeten.
Plaats een reactie