De moeder van alle zomerblogs

• di. 19 aug. 2014 12:48:00
• Dagboek van een Nar

Des mensenkinders! Wat een zomer. Ik ga er op hoog tempo doorheen en probeer het kort te houden. Dus pak een kop koffie en trek er een half uurtje voor uit om het te lezen. Mijn zomeracties begonnen zo'n 6 weken terug toen mijn gedachten ongeveer als volgt gingen: "Dat was mijn laatste tentamen, ik pak een tent in en ga een paar dagen in Almelo bij een meertje staan". Strak plan. Goed denkwerk Dinand. 3 dagen bij het Hulsbeek gezeten en een degelijk stuk verder in Game of Thrones. Man wat zijn die boeken dik. Genoten van het weer en lezen. Veel lezen. Op dag 1 chocola gekocht en in de tent gelegd. Met 35 graden. Minder strak plan.

Verder overigens het rare plan opgevat om een bepaald iemand een bepaald iets te gaan vragen.

Athletes in Action

Terug in Enschede. Tijd voor Athletes in Action. Mijn status: studie afgerond, werk afgerond, uitgerust, bijgeslapen, hoofd rustig, veel energie. Man wat had ik er zin in. Had zin om te rennen, springen, vliegen, getuigen, buikschuiven, sporten, pauperen, mooie dingen meemaken en vooral doorgaan (tu duduledudu). De conferentie was redelijk bekend: harde muziek om de boel op te peppen, veel jongelui die zin hebben in sport en op stoelen mogen staan. Genoeg energie om een klein dorp een jaar van stroom te voorzien. Veel rare spellen zonder verder doel, maar wel leuk. Oh. En Sjors was als leiding aan het dynamische duo "Sebas en Dinand" toegevoegd. Dus we waren gepromoveerd van half-incapabel tot volledig incapabel. Verdere dingen die hetzelfde waren: 's ochtends coachingsgesprekjes, met 4 man allemaal 2 minuten de tijd om met je duffe hoofd te zeggen dat het wel oké gaat en van anderen te horen dat het ook daar wel oké gaat. Zonder koffie. Onmenselijk. Zelf espressoapparaat meegenomen. Scherp denkwerk Sjors.

Thema van de converentie dit jaar was "Alive and kicking". Netjes een engelstalig thema in de categorie "jongelui die actie gaan ondernemen". Sprak me wel aan dus. Best lang terug dat ik me ergens blind op kon storten. En terwijl er gesproken werd over "The Glory of God is man fully alive" dacht ik terug. Aan Pisa en mijn kleine incidentje met een grote golf (Berlijn en Pisa. Het leven omarmen.). Aan de keer dat ik bij NSE sprak over "Laat alle vromigheid achter, omarm het leven, want daarin zul je God ontmoeten". En ik dacht terug aan hoe ik dit hele jaar geprobeerd heb om gestructureerd, degelijk, rustig, etc, te werken en leven. Slecht idee. Want zo ben ik helemaal niet. Na afloop van de converentie het bandje met "Alive and kicking" maar omgehouden.

Als ik na afloop nog naar huis kan fietsen dan heb ik wat matig gepresteerd.

De sportweek zelf. Redelijk in de lijn der verwachting. Sporten, stuiteren, kinderen, jeugd, tuig, dingen vertellen over geloof, mooi weer, rennen. Op ieder willekeurig moment gebeurden er zo'n 6 dingen waar ik aan bij kon dragen. Mensen langs de lijn om even mee te kletsen, in het doel staan als keeper, paar jongeren die lopen te klooien, paar mensen van kerk die vooral aan het bijkletsen zijn (ipv gezellig gesprekje aanknopen), limonade die eigenlijk gebracht moet worden. Kortom: snel schakelen, veel chaos, nog meer improviseren en bovenal Dinand die als een opgevoerde Vandegraaffgenerator overal tussendoor knettert. Heerlijk. Alles gebeurd tegelijk, geen tijd om te denken, dit kan ik.

Mooi deze week: We hadden een paar Turken in het team. Die dus de taal van zo'n beetje de helft van de kinderen uit de wijk spraken. Schitterend. Mooie dingen gebeurd. Iedereen in team bleek echt een rol te hebben en onmisbaar te zijn. Allemaal heel specifieke talentjes die nodig waren. Leuk om te ontdekken, ook ik kon een bijdrage leveren: soms is het nodig om 40 jongelui-tuig op het veld op één plek te jagen om daar teams te maken, een stuk te vertellen of wat limonade uit te delen. Dit tuig-drijven kan ik. Met volume spreken en af en toe fluiten.

Vrijdag zou het afgelopen zijn. En Daphne ook meteen komen. Dat is naar, ik moet nog bepaalde dingen halen voor tijdens de vakantie. Kortom. "Jongens, ik ga even de stad heen om wat te kopen voor Daphne in de vakantie". "Wat dan?", Zeg ik niet", "Oh, oké. Maar het zijn twee ringen heh?". Jah, het waren twee ringen. Dus, na het buikschuiven ging ik richting de juwelier. Ik herhaal: na het buikschuiven. Als mijn medeteamleiders al raar opkeken dan viel dat weg tegen de blik van de juwelier. Waar ik hijgend binnenstond met een paar rode vegen op mijn wang, zwetend, een bloedende pols, takjes in mijn haar, een beetje mank lopend, onder het zeepzop en zonder schoenen.

Heeft u misschien ook twee simpele, identieke zilveren ringen in verschillende maten. Budget is geen probleem.

Liftend naar Santiago

Mooie tijden. De reis naar Santiago de Compestella vervolgens was ook echt een dingetje. Het doel was om er een soort pelgrimage van te maken. Maar dan wel liftend. Rustig aan liftend. Elke keer rond een uur of twee stoppen om iets leuks te doen, stadje bezoeken, een boek te lezen of bij een strand zitten. Dit bleek toch tegen te vallen. We hadden de totale afstand liften wat onderschat en de totale tijd die we hadden wat overschat. Dus we moesten best doorliften. De volledige reis heeft er als volgt uitgezien:

In Dijon kwamen we te laat, liftend op een camping. Het was al wel half negen 's avonds. De receptie was gesloten. Bij camping met 80 plaatsen. Particulier. Onder slagboom door gekropen en heel discreet op een leeg plaatsje gaan staan. Niet té onopvallend in een hoekje, dat zou opvallen. Maar gewoon normaal plaatsje. Volgende ochtend ingepakt, onder slagboom door gekropen. Gezwaaid naar receptie. Toch maar niet uitgelegd, in het Frans, dat we daar vannacht illegaal stonden. Vervolgens bij willekeurig stoplicht stopt een auto. We stonden niet goed om te liften. Hij wilde wel omrijden om ons op een betere plek neer te zetten. Ideaal. Bleek om de manager van de camping te gaan. Lol.

Le Puy. Schitterend stadje. Kathedraal op berg. Met ingang in het midden van de kathedraal. Door er met een trap heen te lopen. Bij binnenkomst kijk je dus omhoog naar het glas en lood werk en het kruis. Mooi. Toen we binnen zaten speelden er een clarinet en gitaar wat klassieke stukken. Heerlijk moment.

Onze lift naar Carcassonne was een heel lief Bosnisch/Frans mannetje. In Carcassonne aangekomen kregen we van hem een rondleiding. Sliepen daarna in het vakantiehuisje van zijn zoon. De volgende ochtend had hij broodjes en ambachtelijk stokbrood voor ons gehaald en zette ons daarna af op de tolweg richting spanje. Freaking ideaal.

De route van El Acebo naar El Ascendo was schitterend. Wat een heerlijk mooi droog dor landschap. Geel/rood. Af en toe een pluk gras. Of een hagedis. Of cactus. Verder niets. Mooie woestijnstadjes. Daar liepen we het hoogste punt van El Camino (bijnaam voor de verschillende pelgrimsroutes naar Santiago) waar een klein ijzeren kruisje staat. Zoals iedereen hier een steentje achter gelaten. In mijn geval stond daar "Single Life" op. Daphne mocht dat steentje van mij niet zien. Want redenen.

Uberhaubt hoop ik dat ze niet in het rechtervak van mijn tas kijkt, onder mijn waterfles. Maar goed, vooral nonchalant blijven.

Daarna liepen we nog zes dagen. Was schitterend om dat stuk van de Camino mee te maken. Kleine guitige herbergjes. En qua landschap liepen we zo'n beetje door de Gouw, via Breeg naar de grote routes richting Rivendel. Eerst holle paden, kleine dorpjes (2 huizen en boerenerf) met alle boerenmateriaal gewoon op straat. Dan grotere bossen met onbegaanbaardere paden. Prachtig. We sliepen in Albergues, moeilijk goedkoop. Door gemeentes geregeld. Achtereenvolgens waren dat: omgebouwd kantoorpand, jeugdherberg, klooster+kathedraal, gymzaal en een hostel.

Uiteindelijk in Santiago aangekomen. Daar is niets te doen. Echt niet. Kathedraal is wel oké. De pleintjes wel aardig. Maar heel het historisch centrum van Santiago past op het van heek plein tussen de Primark en de Mediamarkt. En qua drukte zal het ongeveer net zo zijn als tijdens de opening van de Primark. Bleh. Ze hebben er zo'n 50 souvenirs winkeltjes. We zijn er zo'n 15 ingeweest. Op zoek naar een plaatje voor op mijn wandelstok. Want, wat hebben ze altijd in die winkeltjes? Aanstekers, koelkastmagneten en van die plaatjes voor op wandelstokken. Iedereen komt lopend naar Santiago. Met wandelstokken. Dus wat verwacht je in die toeristenwinkeltjes? Plaatjes voor op wandelstokken. Waar hebben ze in die hele stad niet van gehoord? Juist ja. Niet gevonden.

Uiteindelijk maar gegeten bij een tent met een "Pelgrimsmenu". Dan betaal je 9 euro voor een voorgerecht (pasta bolognese), hoofdgerecht (spare ribs met patat en groente), bakjes brood die maar aangevuld blijven worden en drinken. Alles inclusief. Werden vergezeld door dame uit Tjechie die we kenden van het lopen. "Is het geen probleem als ik er bij zit? Niet dat het een romantisch etentje is?", "Nee hoor", "Of dat je van plan was haar ten huwelijk te vragen", "Ach wel nee, dat zou ik niet durven". Gewoon cool blijven natuurlijk. Goed eten overigens.

Daphne het lijkt me wel leuk om nog een mooie foto te maken van Santiago de Compestella.

Even later liepen we langs een mooi parkje met een terasje. Met prieeltje. Uitzicht over Santiago. Om een "foto te maken". (Zie maps)

Ja, laten we hier zitten. Even kijken. Sluitertijd. Diafragma. ISO moet op meer witbalans staan. Even kijken of de autofocus wel op centre-weighted staat. Het is hier wel mooi heh? Jij bent ook mooi. Zullen we trouwen?

Nou, oké. Het ging niet echt zo. Maar jullie doen het er maar mee.

De laatste paar dagen zaten we in Santander. Mooie havenplaats. Moeilijk toeristisch gedaan. Grot van Daphne haar scriptie bezocht.

Oh ja. Ze zei ja.