Je suis qui?

• di. 13 jan. 2015 08:00:00
• Dagboek van een Nar

Je suis Charlie. Je ne suis Charlie pas. Mijn timeline stond er vorige week moeilijk vol mee. Ik ben Charlie. Ik ben niet Charlie.

"Je suis Charlie" werd geroepen door velen die het voorheen-tamelijk-onbekende we-schoppen-alles-compleet-kapot-want-vrijheid-van-meningsuiting tijdschrift Charlie Hebdo niet per sé heel goed kenden maar wel gruwden van de laffe-terroristische-daad van een paar idioten met geweren. Betrokkenheid bij verdriet van anderen ver weg.

"Je ne suis Charlie" werd geroepen door anderen die eveneens gruwden van de waanzinnige-idiotie om mensen neer te schieten vanwege tekeningen maar daar graag aan toevoegen dat een gewelddadige dood an-sich iemand geen held maakt en het sterven van de hoofdredacteuren van een blad met rampzalige-stierenstront dit voornoemde blad niet beter maakt. Nuance bij onbedoelde verering van het vulgaire.

(sidenote: deze blog is een beetje wat van me afschrijven, het gaat niet per sé heel humoristisch worden)

Ikzelf vind Charlie-Hebdo een waardeloos vod dat doordat ze overal op schoppen praktisch geen zeggingskracht overhoud. Dat door zich overal tegen af te zetten geen vorm van eigen identiteit overhoud. Schoppen om het schoppen. Maar vooral vind ik het doodschieten van 12 onschuldige burgers een laffe en door-en-door slechte daad die me raakt en verdriet doet.

Het is de derde week van Januari. Één van de beste momenten van het jaar voor enige zelfreflectie. Het is koud, kil, iedereen is moeilijk chagarijnig en de eerste twee weken rauwe-realiteit zitten er weer hard op. Kortom: als je nu zonder psychose door zelfreflectie heen komt is er werkelijkwaar niets om je zorgen over te maken. Iedereen heeft zojuist als een zot goede voornemens lopen doen (en vervolgens verbroken). Dat betekent dat niemand het interessant vind als je zelf met reflecties komt. Heerlijk, niemand die zich er tegenaan bemoeid.

Tussen deze hele je/Ne/Suis/Pas vloed vielen mij twee dingen op: het compleet-in-het-wilde-weg kritiek leveren van Charlie Hebdo, dusdanig dat het elke vorm van nuance, zeggingskracht en recht van spreken al lang verloren is en het onvermogen van enkele idioten om hier mee om te gaan. Nu kan ik daar allemaal dingen over vinden, en zeggen. Zoals velen doen. Ik denk dat het relevanter is om mijzelf de vragen te stellen: hoe goed ben ik in kritiek en schoppen? Geven? Ontvangen?

Bar slecht.

En dat neemt verschillende vormen aan. Zoals die ene studiegenoot die verteld wat hem leuk lijkt aan een eventuele loopbaan. Waarna ik niet kan laten om weer eens te drammen over microkredieten-goeddoen-wereldverbeteren. Want shit iemand zal toch denken dat ik positief sta tegenover WATDANOOK dat buiten mijn wereldje ligt. Met mijn hoofd. Of die keer dat een tamelijk onbekend iemand iets positiefs zegt over werk dat ik geleverd heb. Niet kunnen laten om mijzelf hardop een paar keer in grapvorm uit te schelden voor nerd. Want als ik het zeg dan voorkom ik dat het gedacht word. Ofzo. Of die keer dat iemand terloops opmerkt dat het groepswerk wat traag vorderd. Waarna ik niet kan laten om te zeggen dat ik mijn werk wel gedaan heb. Niet relevant verder, maar ik noem het graag even. Of hardop in een grote werkruimte een paar keer zeggen dat ik een 10 heb voor een project. Een 10? Ja, een 10! Hardop een paar keer roepen dat bonuspunten binnen zijn. Hardop opscheppen over het werk dat je geleverd hebt.

Of de beste: hardop, meerdere malen, jezelf belachelijk maken in een ruimte met veel andere mensen. Omdat het je toch geen klap interesseert wat ze van je denken. "Kijk mij eens zo zeker over mijzelf zijn dat ik mezelf durf uit te lachen!".

Hoe ik omga met kritiek? In des hemelen naam! Ik geef het niet eens de kans om te ontstaan voordat ik achter een muur van humor en ongein kruip. Om nog maar te zwijgen over de constante stroom aan kritiek die ik zélf wel constant lever. Arrogant, onempatisch, dedain, neerkijkend.

Wie ben ik? Een door-en-door arrogante kwal met het empatisch vermogen van een bureaustoel. Mijn capabel-zijn op gebieden als wiskunde en programmeren word ruim tenietgedaan doordat ik moeite heb anderen te waarderen voor wat zij kunnen. Mijn slimme semi-wijze opmerkingen op religieus gebied verhullen nauwelijks dat mijn geloof zwak is. Mijn constante gedram over microkrediet-wereldverbeteraars-neigingen laten geen enkele ruimte voor mooie capaciteiten van anderen. En mijn keiharde zelfspot laat alleen maar zien dat ik écht heel hard neerkijk op anderen.

Wie ben ik? Ik ben Dinand. Ik lijk meer op Charlie dan ik zou willen en dat is niet iets goeds.