Nachtmerries, ijlen en paniek

• di. 19 mei 2015 09:00:00
• Dagboek van een Nar

Kijk. Ik zou  niet willen zeggen dat ik al een paar nachten wakkerlig. Het is vooral dat ik al een paar nachten niet geslapen heb. Als je gaat trouwen dan ben je als trouwstel bezig om allerlei details goed in orde te krijgen. Van die kleine, subtiele dingetjes die niemand opvalt maar die toch belangrijk zijn. Vragen als "hebben we een band", "en een kerk?", "welke kerk dan?", "Is er eigenlijk een dominee die dingen gaat doen?", "welke dan?". Dat soort vraagjes. En dan heb je ook nog de echt irrelevant kleine details. Er moet eten gemaakt worden, bezorgd, daar moeten tafels voor zijn, borden, bekers. Welke kleur tafellakens willen we? Willen we bloemen of kaarsen? Of beidde? Heb ik er wel voor gezorgd dat er géén beamer aanwezig is? "Heh, sorry, je stukje kan niet doorgaan, er is, helaas, geen beamer. Sorry man". Om nog maar te zwijgen over de vragen waar je zelf bewúst moeilijk doet: Ik mag jaar jurk niet zien, zij mijn pak niet; hoe zorgen we er toch voor dat de outfits matchen? En toen schrok ik weer wakker.

Toen ik weer in slaap viel droomde ik over het versieren van de kerk. Dat moest ik zelf nog doen omdat de persoon die het zou doen op het laatst afzegde. Per ongeluk was ik met de verkeerde kerk bezig. Daar had mijn schoonfamilie een mening over. De feestlocatie bleek helemaal niet gehuurd. Dus moesten we met 100 gasten op zoek naar een café waar we konden zitten. Steeds meer gasten haakten teleurgesteld af. En de band stond op Gran Canaria omdat ze dachten dat het daar was. "Ja, we willen wel terugvliegen, maar dan moeten jullie wel onze tickets betalen". De fotograaf stond op een andere fotolocatie, buiten in de stralende zon. Wij stonden op de binnenlocatie waar het regende. Jurk nat. Ik was de openingsdans vergeten. Tussendoor vloog mijn schoonmoeder op een versierde stoel rond commentaar te geven over de make-up van Daphne. En mijn eigen moeder vond dat ik eigenlijk mijn haar in een ander model moest doen.

Nadat mijn nachtmerrie voorbij was zat ik op zondag in de kerk. Gewoon. Chill. Rustig. Eventjes over andere dingen nadenken. Mededelingen

De ouderenmiddag naar Lutterzand gaat niet door. De mensen die zich opgegeven hebben zullen samen een dag naar Lutterzand gaan.

Mijn hemel wat moet je dan een makkelijk leven hebben. Je zou een dag naar Lutterzand gaan. Dat gaat niet door. Dus helaas ga je alsnog een dag naar Lutterzand. Goede genade. Lieve kinderen. Wauw. Wat een leven. Volgende mededeling

Verder wil ik u allen wijzen op een bruiloft komende week. Dat is de bruiloft van Daphne en Dinand*. U bent allen van harte uitgenodigd voor de dienst.

AH! Paniek! Stress! Kunnen we het ergens anders over hebben? Koffiedrinken na afloop van dienst bestond uit mensen die vroegen "hebben jullie er al een beetje zin in?". Waarop ik sociaal-wenselijk opgewekt-vrolijk de leugen vertelde dat het fantastisch ging worden. Op de vervolgvraag "en is alles al een beetje voor elkaar?" antwoorde ik vervolgens met "Ja joh, tuurlijk, alleen nog wat details". Daarbij vertelde ik niet dat de kerkdienst en het feest voor mij details zijn. Heck, de persoon met wie ik trouw begint een detail te worden (niet echt hoor lieverd, dat schrijf ik in mijn dagboek voor de grap, heus). Als ze soms doorvroegen "ben je al zenuwachtig?" antwoorde ik vaak met "ja lekker, ik lust nog wel een kopje koffie".

Ten slotte. Voor al mijn vrienden die zich trots student noemen. Ik ben bezig een flinke burger te worden, trouwen en alles. Maar, in mijn verdediging: zo moeilijk saai is het niet om een bruiloft voor te bereiden.

Goudgepolijste kauwgomballenboomfabrieksarbeiders. Heilige sintgregoriuskruismakers. Gigantische Lutterzandsetoeristenreisbureaus.

* Op dit moment draaiden alle aanwezige hoofden onze kant op.