Over onze huwelijksreis
Oh Oh. Eh. Wij zijn nu een echtpaar. Maar. Ik kan jullie allemaal geruststellen. Ja, wij zijn nu een echtpaar. Maar, nee, wij zijn geen burger-echtpaar. Laat ik dat verschil uitleggen. Soms heb je twee mensen met een bij-elkaar-passende-ring. Dat is een echtpaar. Af en toe heb je ook mensen met een bij-elkaar-passende-ring, maar ook bij-elkaar-passende jack wolfskin jassen, bij-elkaar-passende Gazelle fietsen waarop zij een mandje heeft met boterhammetjes en een flesje wijn en hij voor op het stuur een klemmetje waar een landkaart op zit, en bij-elkaar-passende lowe alpine rugtasjes.
- wo. 27 mei 2015 10:00:00
- Dagboek van een Nar
Dat is een burgerechtpaar.
En burgerechtparen zijn fantastisch. Als burgerechtparen ergens aankomen dan is het open en toegankelijk. Als burgerechtparen ergens willen picknicken is het droog en is er ruimte. En als een burgerechtpaar ergens heen fietst dan is dat de goede kant op.
Wij zijn geen burgerechtpaar.
Wij zouden een dagje fietsen, bij een leuk thee-tentje langs, een museum bezoeken en een wandeling maken langs het Twentekanaal bij ondergaande zon. Dus zodra wij op de fiets stapten moest er nog een band opgepompt worden. Wij wilden die dag wat leuke dingen doen, dus alle musea en leuke tentjes in de buurt gingen pas om 1400 open. Gelukkig hadden we een thee tentje opgezocht dat eerder open ging. Op die manier konden we een fietstochtje maken en daarna gezellig thee drinken. Precies volgens verwachting fietsten wij compleet verkeerd, bleek het thee-tentje al een half jaar niet meer te bestaan en het wegrestaurant waar we dan maar een kop koffie gingen drinken bleek gereserveerd voor een receptie. Van allemaal burgerechtparen. Die daar keurig op tijd aanwezig waren voor een feestje van iemand die ook alles op orde heeft.
Gelukkig waren er dingen die wel open waren, maar ja, die waren niet overdekt en dus nat. We hadden geen broodjes mee, want dat was praktisch geweest. Dinand deed het navigeren op een telefoon, waarvan de batterij leeg was. We hadden ook geen leuke poncho's mee, dus ging het regenen.
Uiteindelijk ploften we doodmoe neer op een mooi picknicktafeltje, bij een guitig molentje waar gek genoeg helemaal geen burgerechtparen waren. Dat alleen al was een rode vlag. Als er geen burgerechtparen op een plekje zijn dan is er iets mis met dat plekje. Wij, met onze hoofden, pakten doodleuk onze kaarten om eindelijk een leuk kaartspelletje te doen. We kwamen er toen pas achter dat deze molen op een winderige plaats stond. Dan is kaarten lastig.
Nou goed. Er waren vast ook dingen die we wel goed deden. Nou, het koffie tentje waar we een bakkie bestelden bleek gratis likeur bij de koffie te leveren. Het pannekoektjentje waar we heen gingen was open. We hadden een leuk bed&breakfast. We deden op tijd inkopen voor pinksterzondag, scherp denkwerk! (uiteraard waren we 2e pinksterdag wel gewoon vergeten). Het museum bleek schattig. En toen we 's avonds langs het twentekanaal liepen was het droog en zagen we de ondergaande zon.
Oké. Nou. Ik geef toe. We zijn voor zo'n 28% een burgerechtpaar.
Ten slotte. Laat heel duidelijk zijn. Alles in voorgaande blog is zo'n beetje verzonnen. Wat er echt gebeurd is dat vertel ik niet, want: serieus dat gaat jullie niets aan. Oh. Ik had overigens toestemming van Daphne om dit dagboek stuk te schrijven. Ze zei "Ja, dat moet je doen als je daar gelukkig van wordt". Dus dat lijkt me duidelijk.
Plaats een reactie