Treinmensen: giebelende HAVO meisjes
Al giebelend kwamen ze de trein binnen. Drie jonge dames van een jaar of 16. Zonder enige hapering werden er dingen gedaan met mobiele telefoons, kleine spiegeltjes, tasjes terwijl er zonder ook maar een schijn van aarzeling doorgesproken werd. Zonder iets, of iemand, ook maar op te merken ploften ze op een vierzits neer tegenover elkaar. De enige persoon die opgemerkt werd was de jongen tegenover me, hij kwijlde iets teveel terwijl hij de dames aankeek. De dames reageerden hierop door elkaar aan te kijken met hoog opgetrokken wenkbrouwen en rollende ogen.
- do. 25 jun. 2015 09:00:00
- Dagboek van een Nar
Het gesprek was in volle gang terwijl ze gingen zitten, ging onverstoord door terwijl de conducteur langskwam en werd op geen enkel moment, voor wat dan ook, onderbroken.
Oh ja, die nieuwe pumps zijn leuk. Nee joh, dat is van afgelopen zaterdag. Kom even foto's meekijken dan. Selfie. Nee die hempjes van de H&M zijn veel te leuk. Ik dacht al, is dit die jongen die je net leerde kennen? Ik kom ook altijd met veel-te-veel terug. Mijn ouders deden gister wel moeilijk hoor. Nieuwe baantje is wel leuk, hoef echt niets te doen. Feestje vrijdag gaat echt helemaal vet worden. Maar ja, dan moet je niet in Utrecht winkelen!
Deze laatste zin werd door 3 dames lachend tegelijkertijd uitgesproken. Het is mij volkomen onbekend waar dit gesprek over ging. Laat staat wat er grappig is aan "niet in Utrecht winkelen", ik zal wel wereldvreemd zijn. In ieder geval lijkt het me volslagen duidelijk wat dit voor groepje dames was. Het gaat om Anne, Maaike en Chantal: giechelende havomeisjes.
Anne komt uit een buitenwijk van Amersfoort. De buitenwijk met de hoogste kinderbakfiets dichtheid van Nederland. Ze woont daar in een twee-onder-een-kap woning met haar broertje en ouders. Haar weekend is elke keer weer compleet avontuurlijk. Zaterdag overdag werkt ze in een supermarkt en 's avonds gaat ze met vriendinnen uit in Utrecht. Elk weekend opnieuw. Week in, week uit. Door elke zaterdag net-iets-teveel alcohol achterover te werken kan ze het beeld hooghouden dat ze een levensgenieter, avonturier, wild wijf is.
Na de HAVO gaat ze een jaartje naar India om als echte voluntourist een school te bouwen. Er zijn daar niet zozeer gebouween, maar vooral leerkrachten nodig, maar het voelt zo goed om iets te bóúwen. Ach, een extra stal is ook wat waard.
Ze heeft ook een vriendje, een leuke jongen die een avond aandacht voor haar had. De laatste tijd vraagt ze af of ze wel echt met hem verder wil. Na de eerste paar weken die echt heel spannend waren lijkt het wel of ze eigenlijk niet bij elkaar passen. Dat zegt haar moeder ook, maar wat weet die er van?
Plaats een reactie