Ik wil het antwoord weten

• do. 16 jul. 2015 17:12:00
• Dagboek van een Nar

Ik heb verschillende mogelijkheden. Maar één daarvan is wat anders. Ik zou ook bij een sociale startup kunnen gaan werken. Een klein startend bedrijf, met dus relatief veel risico, dat iets moois doet in de wereld. Zoals het bedrijf waar ik mijn thesis aan het schrijven ben, Lendahand. Lendahand is een startende onderneming die via internet geld ophaalt om onderneming in ontwikkelingslanden te financieren. Door ondernemers toegang tot financiën te geven worden banen gecreëerd, althans, dat ben ik voor mijn masterthesis aan het onderzoeken.

Dit onderwerp, microfinanciering, is iets waar ik echt warm voor loop. Ik vind het gaaf dat de wereld verbeterd kan worden door iedereen toegang te geven tot goede financiële producten. En bij een bedrijf als Lendahand werken na mijn studie zou ik dus met veel plezier doen. Maar ik kan ook voor de veilige optie gaan. Programmeur worden. Daar is altijd werk in. Vast inkomen. Zekerheid. Een veilige baan.

Totdat je weg-gereorganiseerd word bij die veilige baan. Volgens mij is het prima mogelijk om te falen in iets dat je níét leuk vind. Dus je kunt net zo goed het risico nemen van datgene doen waar je hart ligt.

Als ik even ongezond melodramatisch mag worden. Er zijn veel mensen die rond hun pensionering spijt hebben van keuzes die ze gemaakt hebben. Die ene liefde waar ze nooit achteraan gegaan zijn. De nooit gemaakte reis. Of niet doen waar je hart ligt, maar een veilige baan kiezen. Dat zet mij aan het denken. Over tien jaar zou ik mezelf vragen kunnen stellen: "Wat nu als ik een saaie IT baan had genomen waarbij ik binnen een bedrijf rapporten schreef over andere bedrijven die me ook niet boeien?", "Wat nu als ik bij een webbureau code was gaan schrijven?", "Wat nu als ik voor een degelijke, vaste, saaie, kantoorbaan was gegaan?". Wat het is, ik kan me niet voorstellen dat ik mezelf over tien jaar die vragen stel. Gewoon. Niet. Maar de andere kant. Wat nu als ik voor meer risico had gekozen? Wat nu als ik bij een sociale onderneming was gaan werken? Was ik dan direct betrokken geweest bij het verlagen van de rente's voor Ghaneze ondernemers? Had ik dan een hand gehad in het creeëren van banen in Colombia? Was mijn werk onderdeel van een groeiende middenklasse in Mongolië? Die vragen. Ik kan me wel heel goed voorstellen dat ik mezelf die vragen stel. En die vragen wil ik mijzelf niet stellen.

Ik wil het antwoord weten.

Ik vind het dan ook gaaf dat ik die kans krijg. In september hoop ik mijn studie af te ronden met een onderzoek naar financiering in ontwikkelingslanden. En per oktober begin ik met een baan bij Lendahand. Lendahand zijn wereldverbeteraars. Ze hebben een rendabele business weten te maken van iets heel goeds. Het zijn een stel gekken die denken dat ze de wereld kunnen verbeteren op een duurzame manier. Dat is waarom het ze gaat lukken. Ik ben ook een gek. Toen ze effectief communiceerden "nee, we willen geen stagair" bleef ik zeuren, en ben aangenomen. Met als officiële reden: "we hadden nog niemand met hoed". Toen er enkele keren duidelijk gecommuniceerd is dat er no way was dat ik ook een baan ging krijgen na afloop van mijn stage knikte ik braaf. Ik ben een gek. Ook ik denk de wereld te kunnen verbeteren. Oktober begin ik.

En daar ben ik moeilijk blij mee. Ik denk namelijk dat dit soort sociale ondernemingen de toekomst zijn. Dat denk ik echt. Laat me dat uitleggen. De traditionele for-profit bedrijven proberen steeds meer "groen" te lijken. Met een mooi logootje en kekke youtube filmpjes lijkt zelfs Shell een bedrijf dat de wereld verbeterd. Je weet wel, diezelfde Shell die al jaren de nigerdelta in brand heeft staan. Tegelijkertijd moeten non-profits steeds meer economisch zelfstandig worden. De goede doelen, volledig afhankelijk van giften, moeten manieren vinden om hun eigen broek op te houden. Het lijkt wel alsof de hele wereld convergeert naar organisaties die economisch zelfstandig zijn én iets heel goeds doen.

En tussen deze twee, de vergroenende for-profits en de non-profits die steeds rendabeler worden zitten de social enterprises. Social enterprises zijn die  opkomende bedrijven die een serieuze business case weten te maken van iets heel erg goeds. Die niet een beetje groen plakken op een smerige business. Of die iets minder donatie geld proberen uit te geven. Nee, een economisch rendabele business case die de wereld nét iets mooier maakt. De lijst met voorbeelden word langer en langer. Grafity light, waka waka, fairphone, bonaverde, grameen bank, the hub, biolite, lifestraw, bookdifferent ga maar door. Dit zijn de organisaties die als basis hebben een business case die financieel rendabel is én iets heel erg goeds doet. Zij gaan winnen van de for-profits die wat groen papier op hun logo smeren. Ze gaan ook winnen van de non-profits die constant externe funding nodig hebben.

Ik denk dat deze sociale enterprises de toekomst zijn. Op lange termijn gaat het gebruikelijk worden dat bedrijven een business case maken van iets moois. Het gaat gewoon worden dat bedrijven geld verdienen door iets bij te dragen. Het gaat normaal worden dat organisaties kunnen draaien door te helpen. Het gaat gebruikelijk worden, het gaat gewoon worden, het gaat normaal worden. Het gaat de norm worden.

En daar mag ik onderdeel van zijn. Dat betekent veel onzekerheid de komende jaren. Niet alleen voor mij, maar ook voor Daphne, die verdorie gewoon bereid is om deze stap samen te maken. Verhuizen naar de randstad, hard werken, onzeker bedrijf, nieuwe vrienden maken, oude verlaten. En misschien heb ik het wel helemaal bij het verkeerde eind. Misschien gaan social enterprises wel niet de toekomst zijn. Misschien is het wel een naïeve gedachte en zou ik de keuze moeten maken voor een zekere, en saaie, loopbaan.

Misschien. Maar dit is wat ik heb. Ik ga mezelf niet de vraag stellen "wat nu als ik ... ?".

En jij?