Echtpaar op vakantie
Zodra je getrouwd bent ben je een burgerechtpaar. Mijn theorie is altijd dat je dan in staat bent om zonder problemen een dagje weg te doen, naar het park te gaan, of een vakantie te houden. Burgerechtparen kunnen gewoon inpakken en wegwezen. Hoe moeilijk kan het zijn? Je hebt op elke vakantie zo'n beetje dezelfde spullen nodig, die gooi je in een tas, je stapt op de fiets of in de auto, je zet je tentje op en je bent weg. Appeltje eitje.
- di. 1 sep. 2015 10:00:00
- Dagboek van een Nar
Ondanks ons trouwen blijkt dat wij verre van een burgerechtpaar zijn. We zouden een weekendje naar Buurse gaan. Buurse? Ja, Buurse. Dat is praktisch gezien Duitsland en telt dus als vakantie. Het inpakken voor de vakantie was niet veranderd: In de planning staat om 's ochtends vroeg weg te gaan; drie dagen lang stel je uit om een beetje te gaan inpakken; een hele ochtend lang heb je stress vanwege het inpakken en uiteindelijk is het een uur of 3 voor je goed en wel op de fiets zit en dan besluit je om toch maar na het eten weg te gaan.
Onze planning was als volgt: vlug alles inpakken, naar de action fietsen voor twee klapstoeltjes, naar Buurse fietsen en dan in de zon gaan zitten nergens aan denken. De praktijk: matjes lek; slaapzakken kwijt, geen eten in huis, gasflesje leeg. Toen we uiteindelijk op de fiets zaten dachten we nog even vlug na. "Is er iets dat we vergeten zijn?". We waren niet de matjes vergeten, niet de slaapzakken, ook het kookstelletje hadden we. We waren de tent vergeten. De TENT! Nu vraag ik je!
Toen we uiteindelijk bij de action waren voor onze klapstoeltjes bleek dat er nog één op voorraad was. Waren net te laat. Het was een roze.
Goed. Dat maakt allemaal niet uit, wij zaten op de fiets onderweg naar een camping. Zo moeilijk kan het niet zijn. Zorgen dat je goed rijd en vervolgens luieren in de zon. Het was drie kwartier fietsen. Twee uur later kwamen we bij de camping aan.
We werden op een lekker bosrijk plekje neergezet. Daar ontdekte ik meteen een paar eekhoorns en leuke vogeltjes. Gelukkig had ik mijn camera met alle accessoires meegenomen. Ongeveer een uur later had ik mijn camera onder uit mijn tas vandaan gehaald. Alle lenzen, batterijen, statieven en geheugenkaarten erin geklikt. Op dat moment was het bewolkt, donder, begon het te regenen en waren de leuke vogeltjes weg. Maar gelukkig heb ik tijdens het hele weekend weg één hele foto gemaakt, een half-scherpe, schuine, te donkere, boom. Want anders was het een beetje nutteloos geweest om 4 kg aan camera-stuff op de fiets mee te nemen.
De rest van het weekend bestond uit Daphne en Dinand die niets anders deden dan ontdekken welke spullen ze vergeten waren; klagen over eten dat niet meegenomen was; of smeltende chocola die wél meegenomen was; en ruzie maken over de wifiverbinding of stroom. Op enig moment kwam, uit schaamte, de buurvrouw langs met de mededeling dat we telefoons wel bij haar konden opladen. Hele camping had ons blijkbaar horen kibbelen over stopcontacten.
Toen we probeerden om even wat inkopen te doen bij de Aldi die om de hoek zou moeten zitten zijn we per ongeluk Duitsland ingefietst. Google maps blijkt best duur te zijn in het buitenland.
Tijdens onze fietstocht zijn we, letterlijk, 20 ijstentjes tegengekomen. Toen we bedachten dat we zin hadden in een softijsje zijn we, zonder nog één tegen te komen teruggefietst naar de camping.
Ik heb het gezegd en ik zal het blijven zeggen: Daphne en ik zijn geen burgerechtpaar.
Plaats een reactie