De transformatie is begonnen, ik ben bang

• zo. 8 mei 2016 14:00:00
• Dagboek van een Nar

Mijn hemel, ik begin me nu toch wel een beetje zorgen te maken. Daphne en ik zouden een weekje met de brommertjes op vakantie gaan. Eventjes er tussenuit op een wat alternatieve vakantie. In meerdere opzichten ben ik geschrokken van hoe dat ging. Ik zal een overzicht geven.

Vroeger zou het als volgt zijn gegaan:

We besluiten om een week weg te gaan met de brommertjes. Een dag voor vertrek bedenken we dat we nog niet zo goed weten waarheen. Als we dan campings gaan zoeken blijken er in de richting waar wij heen willen geen campings te zitten, teleurgesteld zoeken we een andere streek op om naar toe te gaan. Op de dag van vertrek zijn we tot het eind van de middag bezig om alle kampeerspullen bij elkaar te zoeken, de dingen die we nog niet hebben moeten we dan net voor sluitingstijd bij de winkel halen en tegen de tijd dat we klaar zijn om te vertrekken is het een uur of 5. Het begint dan te regenen alsof de opwarming van de aarde ongedaan gemaakt moet worden, maar we besluiten door te zetten. Halverwege, dus te ver om terug te keren, vliegt de ketting van één van de brommers. Gelukkig hebben we gereedschap mee om het te repareren, helaas niet het goede gereedschap. Lopend gaan we verder en na sluitingstijd komen we aan bij een camping die niet meer blijkt te bestaan.

Nadat we op een andere, duurdere en meer crappy, camping bijna onze tent hebben opgezet blijkt dat we geen haringen mee hebben. Nadat we daar, geen idee hoe, iets voor gevonden hebben gaan we drijfnat in onze tent liggen. Waar we in het donker de slaapzakken en matjes moeten realiseren omdat we wel een lampje meegenomen hebben, maar geen batterijen. De volgende drie dagen blijken bijzondere feestdagen te zijn in het dorp waar we staan waardoor alles gesloten is.

Maar na afloop kan ik gelukkig een blog schrijven waarin ik dit alles uit de verf doe en concludeer dat wij, gelukkig, nog geen burgerechtpaar zijn. Want we kunnen niet eens normaal op vakantie.

Dit is hoe het in werkelijkheid ging:

Even buienradar aan, het blijkt deze week klote weer te zijn, laten we niet gaan. Tijdens die week paar uitstapjes gemaakt naar Delft, Rotterdam, Schiedam met een nieuw gekochte museumkaart. Alles gratis, niet natgeregend, leuke musea, fantastisch. Scherp denkwerk om nog niet te gaan.

Week later, 's ochtends om 9 uur opgestaan, ik haalde bij de plaatselijke winkels nog even de laatste dingen terwijl Daphne de spullen bij elkaar zocht. Alles werd daarna in enkele fietstassen en rugtasjes gedrukt, waarna we ruimte over hadden. Meteen op de brommer gestapt, we hadden immers vorige week al gekeken waar we naartoe wilden. In één keer naar het pondje over de Maas gereden, hup met de twee brommertjes erop (fantastisch). Door de Bieschbosch heen jakkeren op onze milieuvervuilers, genietend van het uitzicht. Bij de camping aangekomen, tent in 5 minuten opgezet. Op de brommertjes naar de plaatselijke supermarkt, die nog een half uur open is. Op een picknick tafel zitten eten waarna we nog enkele uren met zonsondergang door het pitoreske Woudrichem gelopen hebben. Het was heerlijk weer.

En al die tijd had ik het verschrikkelijke voorgevoel dat ik wel iets cruciaals vergeten moest zijn. Maar de haringen waren er gewoon. Niets ging fout. Hoe langer ik aan het genieten was van al het moois en de heerlijke vakantie hoe meer bij mij een angstgevoel bekroop. Het gaat zo goed, de tent zal zo wel ontploffen. Maar niets van dat alles. De dagen daarna reden wij op onze brommertjes langs Woudrichem, Gorichem, Slot Loevenstein. Waar wij genoten van de geschiedenis en de leuke stadjes. Het weer was fantastisch (scherp denkwerk om een week later te vertrekken). Overal gratis naar binnen lopend met onze museumjaarkaart.
"Dat word dan €9,75 meneer"
"Nee hoor, wij hebben een museumjaarkaart", *flipt portemonee open*

Mijn hemel. Mijn lieve genade. Oh grote goedheid. Wij waren vroeger zulke leuke guitige sukkelende studenten. Alles ging een beetje fout, maar we hadden plezier, en regelmatig een goed verhaal. Maar nu? Wat moet er van ons worden? Hoe ga ik een blog schrijven over een perfecte vakantie? "Jah, we zijn dus met de tent naar de Biesbosch geweewst". Daar zit toch niemand op te wachten? Nou ja, naast mams natuurlijk. Oh, ellende, ellende, doffe ellende. De wereld is een diep-triest tranendal.

Ik vrees dat wij een degelijk burgerechtpaar beginnen te worden. Het onhandige-student-zijn begint te slijten. Ik maak me zorgen. Wat gaat er nu met ons gebeuren? Worden we nu ook saai? Moeten we nu ook twee dezelfde fietsen halen? En dezelfde jassen? En een family-wagon? Als we nu met vrienden ergens zitten mogen we het dan alleen over kinderen of de hypotheek hebben? Moeten we nu ook allemaal dingen bij de xenos halen en in huis hangen? De transformatie is begonnen. Ik ben bang.

Foto's (perfecte), volgen nog.