Het opvoeden van je echtgenoot

• za. 4 jun. 2016 09:00:00
• Dagboek van een Nar

"Ehm, lief", begon ik een beetje onzeker.
"Ja, wat het is", ook Daphne had blijkbaar iets te zeggen.
"We zijn dus een jaar getrouwd."
"Ja, daarover dus".
"Ik heb dus echt een heel leuk kadootje voor je".
"Ja, ik ook voor jou".
"Maar, wat het is".
"Die van mij komt nog met de post".
"Ja, die van mij ook".

Beidde te laat. Typisch.

Maar goed. Ik was er al lang trots op dat ik zelf aan onze trouwdag had gedacht. Bovendien. Wat is een jaar getrouwd nu helemaal? Ik bedoel, een jaar. Een jaar. Tja, in de praktijk lijkt dat toch veel langer.

Er zijn wel eens mensen die zeggen dat een vrouw niet trouwt met een man om wie hij is, maar om wie ze hem kan maken. Ik ontken dat. Ik zou nooit online schrijven dat Daphne mij anders probeert te maken dan ik ben. Dat soort dingen schrijf ik niet. Mag niet van Daphne.

Geintje natuurlijk. Het is echt niet zo dat Daphne mij probeert op te voeden. Grappig is wel dat ik afgelopen jaar geleerd heb dat bij de afwas hoort: tafel afnemen, aanrecht schoonmaken, voorspoelen en na afloop een doekje over het kookstel. Allemaal dingen die ik niet deed, maar nu wel. Hmm. Oke, nu ik die opsomming zie, misschien toch sprake van een opvoeding. Dus toen Daphne gisteravond vroeg "zou je in het vervolg een schone vaatdoek willen pakken?" vroeg ik me hardop af of dat het volgende punt in mijn opvoeding was.
"Nouhou! Dat is heus niet leuk!", riep ze uit, boos.

Vind ik toch flauw, dat ik geeneens kritiek meer mag hebben op mijn eigen opvoeding.

Voor de mensen die zich afvragen of ik dit soort dingen wel mag schrijven. Tuurlijk mag ik dat. Daphne word steeds liberaler in wat ik in mijn dagboek mag zetten.