Over Aziatisch voedsel en gebruiken

• wo. 20 jul. 2016 13:30:00
• Dagboek van een Nar

Aan het begin van de reis had ik nog niet zo veel met CFO Koen te maken. Toen we het vliegtuig instapten groetten we elkaar vriendelijk. Waarna hij links vooraan het vliegtuig ging zitten en ik rechtsachteraan het vliegtuig. Hierna vertrokken we. Zo'n vlucht is lang. Eerst is het nog wel leuk, maar dan heb je alle leuke film die op het entertainmentsysteem staat wel bekeken. En dan moet je nog 12 uur. Kortom, een boek lezen. Nadat ik mezelf door een boek heen geworsteld had dacht ik dat we nu toch echt wel een stuk verder moesten zijn. Hoopvol keek ik op de klok. Nog 10 uur te gaan. Hemel. Op dit moment voelde ik me alsof we in een soort limbo zaten. Het enige dat bestaat is het vliegtuig, het enige dat ooit bestaan heeft is het vliegtuig en het enige dat ooit zijn zal is het vliegtuig. Vliegen is saai. Ik kan niet stilzitten. 14 uur is lang.

300 jaar later kwamen we aan op Jakarta. Ik had in de tussentijd een baard tot op mijn enkels. Daar kwam ik iemand tegen die mij vagelijk bekend voorkwam. Een Aziatische meneer die me groette met "Hee Dinand". Ah, "Dinand", die naam ken ik ergens van. Die naam hoort ergens bij. Langzaam begon me te dagen dat Dinand de naam was die ik in een vorig leven gedragen had. Puzzelstukjes vielen op hun plaats, het bestaan in een limbo tussen werelden vervaagde en ik bleek nog steeds te bestaan. "Hoi Koen. Fuck, duurde lang, vliegen is saai".

Goed. We waren in Azië, ik was met een aziaat.
"Zo, Koen, doe je ding, neem ons mee naar een leuk lokaal tentje voor ontbijt ende koffie", begon ik, hoopvol.
"Nou, ken jij Dunkin' Donuts*?", een gretig kijkende Koen.
"Is dat niet een internationale franchise"
"Ja, maar wel met fantastische donuts"
"Is er ook iets anders?"
"Ja, wat vind je van Coffee Bean and Tea Leaf?"

Heerlijk. Deze instelling bevalt me wel. Ik vind het prima om nieuwe dingen uit te proberen, om koffie te drinken bij een toko die ik nog niet ken. Allemaal best. Als het maar een internationale franchise is.

Vervolgens doorvliegen naar Yogyakarta. Ik kan niet zo veel vertellen over die eerste avond. Het enige dat ik me herinner is dat het er 54 graden was en dat de luchtvochtigheid 107% was. Gelukkig was er een zwembad bij het hotel. Heerlijk. Alleen even mijn zwembroek aan en ik doe ff een verfrissende duik. Zwembroek. Shit. Vergeten. Gelukkig had ik in ieder geval geen last van Jetlag. Sterker nog, ik voelde me heerlijk. Genieten, nog nooit zo wakker geweest. Het was een uur of 2 's nachts toen ik me bedacht dat ik normaal nooit zo lang nog wakker ben. Ah. Realisatie. Crap.

Uiteindelijk wist ik een zwembroek te scoren (bij carrefour, want internationale franchise) dus kon ik later op de avond nog even zwemmen. Heerlijk. Zwembad helemaal leeg. Alleen het water was verlicht. Palmboompjes. Houten stoeltjes. Het leven bij een startup is zwaar. Twee baantjes getrokken toen de manager van het hotel langs kwam om zijn excuses aan te bieden.
"I'm so sorry sir".
"That's ok".
"I'm so terribly terribly sorry for disturbing you sir"
"Yeah, sure, no problem".
"I would just like to explain to you some guidelines from the swimming pool procedure"

Bleek dus dat het zwembad al gesloten was. Crap. Ik ook weer met mijn stomme buitenlandse hoofd. Toch bijzonder, dat ik een fout maak en dat de manager zijn excuses komt aanbieden.

Volgende dag spraken we met een mogelijke partij via wie we coöperaties in Indonesië kunnen gaan financieren. Dat betekende een hele dag in een kantoor zitten akkeren. Jeej voor airco! Niet iets interessants over te vertellen. Aan het eind van de dag besloten Koen en ik om te eten bij een tentje langs de straat. Dat betekent een tentje waar het eten de hele dag al in de zon ligt, waar de afwas gedaan word in een teil op de grond op straat, waar de tafels afgenomen worden met "de essentie van een nat doekje". Maar goed. Voor 70 cent per persoon eet je dan wel echt best lekkere bami. Ik begon mijn vertrouwen in de lokale kennis van Koen weer terug te krijgen.

Volgende dag bezochten we samen met de lokale partner een cooperatie en enkele ondernemers. Super gaaf. Om te spreken met de personen waar we het uiteindelijk voor doen. We spraken met een copy-shop eigenaar, een houtbewerker en een vrouw die haar eigen bakker-franchise had opgezet. Meteen een grote plaatkoek gekocht om mee naar Nederland te nemen. Koen verklaarde me voor gek. Daphne ook, bij terugkomst. Ik snap het punt niet. Als ik een koek een paar dagen in mijn tas wil rondzeulen en door de douane naar het andere halfrond wil meenemen dan kan dat gewoon. Goede plaatkoek overigens.

Wat mij vooral bijgebleven is van de ondernemers waar we mee spraken is de goede business sense. Het idee dat wij ze wel even geld gaan lenen en trainingen geven over hoe ze ondernemer moeten zijn is echt totale bullshit. Hoewel de coöperaties vaak nog met pen/papier in plaats van digitaal werken zijn alle processen rondom geld lenen/uitlenen echt super efficiënt, veilig en solide. De ondernemers hadden misschien nog enkel een ouderwets spaarbankboekje (die hebben we gezien), maar hun spaargedrag is consistenter en degelijker dan we hier in Nederland meemaken. Dus hoewel 90% van de inwoners van Indonesië geen toegang heeft tot een "echte" bankrekening, weet toch een enorm deel via coöperaties (die dan wel een rekening hebben) te sparen en lenen. Indrukwekkend. En mooi om als buitenlandse investeerder deze coöperaties voor het eerst van extern geld te kunnen voorzien.

's avonds werden we meegenomen naar een Balinees visrestaurant. Dat is een restaurant waar je zelf je vis, krab en garnalen aanwijst (deels nog levend), waarna ze 15 minuten later op je bord liggen. Nooit eerde krab gegeten, noch garnalen. Fantastisch. Borden en bestek waren hier niet aan de orde. Je kreeg een groot bananenblad op je tafel, daar werd een lading rijst en krab, garnaal en vis op afgeleverd. Al het verwijderen van schelpen, huiden en graten doe je maar met je handen. Als een stel heidenen. Mijn hemel, goed eten. Ik begon het lokale eten daadwerkelijk te waarderen.

Volgende dag vlogen we naar Singapore, waar we in alle vroegte aankwamen. Spullen bij het hotel afgeleverd, waarna Koen voorstelde om een lokaal ontbijt tentje te proberen. We kwamen binnen, druk, heet. Menu kaart en koffie werden zonder tekst op onze tafel geslingerd. Echt, een service als een stel bruten, maar dat betekent wel
"dat ze wel erg goed voedsel moeten hebben, want dan kunnen ze deze service maken", aldus Koen. Ik vertrouwde onderhand blind zijn expertice op dit gebied. Dat vertrouwen hield erg snel op toen het ontbijt daadwerkelijk kwam. Ik zou het ontbijt het beste kunnen omschrijven als een "kop koffie waarbij het filteren gezien word als een nutteloze bezigheid", een paar "toasts die twee dagen terug vers waren geweest en aanvoelden als een ruwe dweil" en twee "eieren die 15 seconden gekookt waren met handwarm water". Hilarisch was Koen die zijn ei stuktikte en op dat moment ontdekte in hoeverre het gekookt was.

Toch maar een internationale franchise opgezocht.

Wat me in het hotel het meeste opviel was een briefje "We understand your neighbours can get noisier than anticipated. To guard against the audible mmmmms... complimentary earplugs are available upon request". Waarop ik me afvroeg of dit het type hotel was waar je per uur kunt betalen. Ik liet Koen het kaartje zien die me uitlegde dat dat niet ging om mensen die seks aan het hebben zijn in de kamer naast mij, maar dat er een hindoe tempel in dezelfde straat zit die heel hard bidden met veel "mmmmmm" geluiden. En dat ik een dirty mind heb. Ja, want in een sleazy hotel is inderdaad een religeuze uitleg van "hmmmmm" geluiden een stuk logischer dan de veel waarschijnlijkere uitleg dat er dunne muren en ongegeneerde buren zijn.

Goed. Tot zover mijn avonturen voor Lendahand in Azië. Een blog waarbij ik meer inga op de ondernemers die we gesproken hebben ga ik nog schrijven voor de Lendahand blog.

* Rectificatie: volgens Koen zou hij nooit Dunkin' Donuts aanraden en ging het hier om Krispy Kreme. Want dat is totaal anders en veel beter dan Dunkin' Donuts.