De kerstbomeninschatting die er naast zat

• di. 10 jan. 2017 09:00:00
• Dagboek van een Nar

Die begon allemaal met een simpele opmerking van Daphne. "Joh, is het een idee om dit jaar een kerstboom neer te zetten", zei ze nonchalant. Alle alarmbellen gingen af. Ik heb het niet zo op kerstbomen en ik herkende de subtiele nonchalante toon waarop Daphne deze simpele suggestie deed. Er is geen door mensen bedenkbare manier waarop ik dit jaar onder een kerstboom uit ging komen. Mijn beste strategie was om in deze kwestie een beetje terrein te geven en vervolgens vol in de aanval te gaan. Ik deed zo'n onmenselijk bruut tegenvoorstel dat ik er zelf van onder de indruk was.

"Lief, weet je, laten we dit jaar een kerstboom doen. Ik houd er niet van, maar is ook wel eens een keer leuk. Een kleintje, in die hoek daar, achter die stoel. Dan wil ik wel dat je hem zelf haalt, neerzet, optuigd, lampjes er in hangt, alle kerstversiering ophangt en de lege kerstspullendoos terugzet in de kelder. En als kerst dan voorbij is wil ik op 3 koningen, stipt, zien dat alles in een doos gedaan in de kelder gezet is zonder dat ik maar een hint in die richting heb hoeven geven. Maar leuk, laten we een kerstboom doen".

Dit was het maximale dat ik er uit ging halen, soms moet je je verlies nemen, ik was hier zelfs een beetje trots op.

Dat weekend zat ik bij een paar oude vrienden. Waar ik vol trots vertelde hoe ik, bij thuiskomst een klein subtiel kerstboompje in een subtiele kleine hoek verwachtte. Alex had zijn ogen dichtgeknepen en schudde met zijn hoofd. "Wat?", vroeg ik. "Je snapt er helemaal niets van maat". "Hoezo?". "Nou", begon Laurens voor hem uit te leggen, "jij denkt dat je het goed gedaan hebt en dat je bij terugkomst een klein boompje tegenkomt". "Maar", pakte Alex het weer op, "ze hadden natuurlijk bij de Praxis om de hoek net wat grotere kerstboompjes in de aanbieding. En oeps! Dat vind je toch niet erg lieverd? Hij is ietsjepietsje groter geworden". "Die dozen staan nog open als jij terugkomt", vulde Harm aan. "Een paar kapotte lichtsnoeren op de grond", Laurens. Waarna Alex de horror compleet maakte:

"En midden in de kamer, dubbelgevouwen tegen het plafond, je moet er platgedrukt tegen de muur omheen lopen. Staat dan de grootste kerstboom die je ooit hebt gezien. Er zijn dorpspleinen in middelgrote steden met kleinere kerstbomen."

Ik was er nu al boos om.

Gelukkig boden de jongens een oplossing. "Het beste wat jij kunt doen", ging Alex door, "is hier om de hoek een grote, dure, fles whisky kopen. Een keer echt goed geld over de balk gooien, zonder overleg. Daar los je die kerstboom niet mee op, maar hee, je hebt whisky, en zij kan er echt niets van zeggen" . En zo geschiedde. Ik haalde om de hoek een Bowmore 12. En vol vertrouwen stapte ik naar huis. Hoe durfde Daphne, een beetje een enorme kerstoom te halen. Ik heb de hele weg zitten oefenen op een smerige glimlach, waarmee ik, mijn whiskyfles voor mij uithoudende, terwijl ik de deur binnenstap Daphne kon begroeten. 100 keer heb ik in mijn hoofd geoefend "hee lief, wel een grote kerstboom heh. Nou ja, ik heb een flesje whisky meegenomen, dat vind je niet erg toch?".

Op het moment dat ik de deur binnenstapte en vol vertrouwen de hoek in keek alwaar ik een onmenselijk grote noordman verwachtte knalde de moed me in de schoenen. Alles wat ik had kunnen voorstellen aan horrorbomen der oneindige treurnis hadden me niet kunnen voorbereiden op wat ik aantrof in onze woonkamer. Hier had ik niet op gerekend. Dit sloeg alles. Zoiets bedenk je toch niet? Een lege hoek. Geen kerstboom. Daar stond ik met mijn Bowmore 12.

In de volle wetenschap dat ik de hemelen op mijn knieën mocht bedanken als ik levend de ruimte zou verlaten stamelde ik, in een poging het nonchalant af te wimpelen, "joh, geen kerstboom?". "Oh nee", zei Daphne, "ik weet dat jij daar niet van houdt. Wat heb jij daar eigenlijk meegenomen?".

Diezelfde avond nog stond er een kerstboom in onze kamer, een kleintje, in de hoek. Ik voelde me schuldig, als een idioot. De whisky smaakte er niet minder om.