Kerstavond in Kopenhagen

• zo. 24 dec. 2017 22:30:00
• Dagboek van een Nar

December. Kerst. Een mooi moment om eventjes realistisch en rationeel te doen. Toch? Begrijp me niet verkeerd. Ik vind Sinterklaas leuk. Surprises horen erbij. Gedichten zijn lache. De kerstdagen zijn lekker cosy en gezamenlijk en leuk en lekker eten enzo. Eigenlijk best prima. Maar het is gewoon zo veel. Het is zo. Ontzettend. Veel. De feestperiode heet het. Maar het duurt een maand en ik kan mij niet herinneren wanneer ik voor het laatst geen liedje in mijn hoofd had.

Wat mij betreft schaffen we de helft van December gewoon af. Integraal. Dat lijkt me dus echt een top plan. December 1-5 doen we dan een beetje de sinterklaas inkopen. Op de avond van 5 December mailen we elkaar allemaal een bol.com kadocode. Daarna 5 dagen lang kerstinkopen waarna we op 10 december kerstavond hebben. Dan op de 11e is het eerste kerstdag. Belletjes, trompetten, muziek, truien, alles, leuk. En een dag later is het dan 1 Februari. Dat dan dat complete godverlaten stuk zieldodende leegte, bagger veel eten, rampzalige muziek, volslagen nutteloze dingen kopen, en dat het van 2 December tot 28 Januari om half vijf 's middags donker is dan compleet overgeslagen word. Daar hibernaten we doorheen om vervolgens als het buiten weer veilig is weer tevoorschijn te komen. Iemand tegen?

Ik bedoel. We zitten nu misschien niet met onze familie in een warme sfeervol verlichte kamer met rinkelende belletjes op de achtergrond gebroilleerde ossenhaas te eten en een cabernet-savignon-merlot goedkeurend weg te tikken. Maar 2 hoog in een miezerend Kopenhagen in een strak wit gesausd hotel, op z'n scandinavisch compleet praktisch ingericht, met ikea meubulair, een blog typen op een stijgerhouten schrijfbureautje en LIDL chocola en kado gekregen Vredebosch wijn wegwerken. Nou ja. Het is niet het cliché familiaire kerstplaatje, maar de constante achtergrond mix van een kersliederen zingend elandenkoor met trompetten, trom en belletjes is wel verdwenen uit mijn hoofd, en dat bevalt me uitstekend.

Sterker nog. Ik zit hier best prima, het wijntje is goed, de kerkdienst begint morgenochtend om 10:30 en ik heb er eigenlijk wel zin in. We reden net een rondje door Kopenhagen. Compleet uitgestorven, helemaal leeg. Echt. Leeg. Geen mens op straat. Op de weg ook. Google maps gaf op enig moment aan "rijd 280 kilometer rechtdoor op de E20 en ga daarna rechtdoor". Verlaten Duitse snelweg, we konden eigenlijk constant 180 rijden. Net een beetje miezer. En alleen maar honderden kilometers rechtdoor rijden. Wauw. Ik kan me eigenlijk niet herinneren wanneer ik voor het laatst met zoveel rust in mijn hoofd een stukje heb zitten typen. Echt.

Ik kan me best voorstellen, dat vele jaren geleden in de tijd dat je voorzichtig met voorraden moest doen, niet kon zaaien of oogsten in de winter, in de koudste tijd van het jaar een feest van uitbundigheid en warmte extreem gewaardeerd werd. Eventjes alle zorgen van schaarste vergeten. Maar. In onze constant doordenderende, schreeuwende en informatieverslaafde wereld van weelde, overvloed, en altijd maar meer is dat hele kerst geen feest meer. Het lijkt mij een gedrocht. Het verschrikkelijke toppunt van de extreme overspannen overmatigheid waar we niet mee kunnen stoppen.

Volgens schreeuwen we het uit naar een feest van 2 dagen rust in ons hoofd.

Toch? Of ben ik de enige?

Goed. Genoeg als cynische oude man lopen huilie huilie doen. Als ik heel eerlijk ben dan gaan we morgen naar een kerstmarkt toe. Er is een lichtshow en 's avonds alcohol en vuurwerk. Mogelijk wijn. Ik heb er zin in en dat is al best wel lang geleden.