Een feest en herkenning

• wo. 12 sep. 2018 09:30:00
• Dagboek van een Nar

foto: een oude opgedoken foto van mijn kring bij de navigators

Toen ik nog bij de Navigators in Enschede was zat ik ook op een huiskring. Goede herinneringen aan. Goed. Twee dingen die daaraan herkenbaar waren. Die kringen waren ingedeeld in kringhuizen. Dus 3 kringen die zitten samen op een kringhuis, beginnen de avond samen en gaan dan uit elkaar. Prima. Top. Sensible. En, ieder jaar opnieuw (ikzelf geen uitzondering) is er dan een bestuur dat zegt: "Wat nou als die kringhuizen ook gezamenlijk iets gaan doen?". "Dat kan dan van alles zijn. Zoals bijvoorbeeld (telt mee op vingers) praktisch bezig zijn, of bijbelstudie, of aanbidding. Maar echt, het kan van alles zijn". Maar dan wel echt specifiek alleen die drie dingen. Nou ja. En dat bestuur heeft dan een heel plan om kringhuizen zoiets te laten doen. Eind van het jaar blijkt dat kringhuizen toch doen wat de flip ze zelf willen.

Kortom. Twee jaar geleden kregen wij een mailtje. Iemand die iets met kringen deed bij deze kerk. Vast een leuk mens. Ze hadden met een groep van 5 zitten brainstormen en plannen zitten maken en waren op een concept uitgekomen. Wat nu? Als we niet één kring hebben die dingen doen. Maar dat we meerdere kringen pakken en die dan samen in een grote kring zetten. En dat die dan af en toe samen bij elkaar komen en dat het dan mogelijk is om binnen die grote kring iets concreets te doen. En dat kan van alles zijn zoals bijvoorbeeld (telt mee op vingers), praktisch bezig zijn, of bijbelstudie, of aanbidding. Dat gaan we natuurlijk nog helemaal aan de groep laten, het kan écht van alles zijn.

Echt. Topconcept.

Uiteindelijk konden we kiezen uit 3 mogelijkheden. Uit echt alles dat mogelijk was.

Heerlijk. Herkenning. Glimlach.

Maar goed, we hebben het dus een jaar volgehouden en vorige week was de eerste avond van het nieuwe jaar. Ergens tijdens de avond opperde iemand. "Goh, anders doen we een keer zo'n kaartspel. Zo'n kennismakingsspelletje. Dat is toch wel leuk?". Meteen daarna keek Rachel mij aan, met een blik die ik niet helemaal kon plaatsen. Echt. Zo'n blik. Zou ze mijn vorige blog gelezen hebben over kennismakingsspelletjes? Ik weet niet. Ik vrees dat ik binnen deze kerk nog niet de nodige beruchtheid heb verworven voor mijn blog. Moest ik nog maar eens iets aan doen.

Ten slotte. Ik ben vandaag jarig. Laten we het hebben over verjaardagen. En zonder nu helemaal existentieel te worden. Wat is een verjaardag nu anders dan krampachtig overschreeuwen van een triviale tijdsmarkering die ons erop wijst dat wij, voortvliegend op een rots rondom een enorme massa kernfusie, nauwelijks in het besef van onze nietigheid in het universum, met duizenden kilometers per uur rondsuizen richting het eindeloze niets.

Goed. We waren dus een feestje aan het plannen, waarvoor er vijf grote taken waren om op te pakken. Nou, de mail met uitnodigingen versturen dat doen we natuurlijk samen. Altijd bereid om te helpen bood ik vervolgens aan om een leuke uitnodigingswebsite in elkaar te zetten en de spotify playlist voor de avond samen te stellen. Ja, en dan blijft er voor Daphne over om de inkopen te doen en het huis leuk in te richten. Vond ze niet eerlijk. Maar ja, ik vind niet dat je bij het uitdelen van alle taken stil kan blijven wachten om vervolgens te klagen dat je de laatste twee taken toebedeeld krijgt. Dat vind ik dus.

Zonder gekheid. Daphne en ik gaan een leuk feestje geven. En als jij het soort persoon bent dat nu nog mijn blog zit te lezen dan ben jij waarschijnlijk ook het soort persoon dat ik graag uit zou nodigen (hoi mam!). Check onze onze feestwebsite.