Terugblik: #kerkasiel

• zo. 30 dec. 2018 16:00:00
• Dagboek van een Nar

Kleine opfrisser. Wat is het kerkasiel ook weer? Nou, het gezin Tamrazyan, van Armeense afkomst, maar al negen jaar in Nederland wonend, wordt met uitzetting bedreigd. Hoewel verschillende rechters in hun asielzaak een voor hen positief oordeel gaven, besloot de Raad van State uiteindelijk dat het gezin uitgezet kan worden. Nu blijkt er een obscuur wetsartikel te zijn dat verhinderd dat een religieuze bijeenkomst gestopt word om mensen op te pakken. Kortom de PKN Den Haag is een kerkdienst begonnen. 24/7, sinds 26 oktober (!).

Meer info:

• Persbericht
• Quartz artikel
• Artikel in het AD

Ik vind dat dus stoer. Zeker in een tijd dat de "gele hesjes" al schreeuwend en roeptoeterend allerlei ongein uithalen valt dit "protest" op. Een stil protest, een ingetogen protest, maar een protest met een lange adem.

Goed. Ook ik kreeg, via mijn christelijke nieuwsbubbel, hier op enig moment lucht van. "Gaaf!", dacht ik. "Daar kunnen we als kring ook wel een bijdrage aan leveren". Ook de rest van de kring was snel enthousiast, dus we hebben een datum geprikt en zijn en één of ander dood ogenblik op een zondagmiddag langsgegaan in Den Haag om daar ook twee uur van deze bijzondere dienst te vullen.

Daar moet je je verder niet iets te groots bij voorstellen. Wij als kring waren er, en af en toe liepen er andere mensen in en uit. We hebben in die twee uur wat liederen gezongen, een stuk uit de bijbel gelezen en ik heb een korte overdenking gedeeld. Niets groots, niets spannends. Wij waren niet meer dan 2 uur opvulling van een dienst die voor ons al 7 weken bezig was, en na ons ook al weer (op moment van schrijven) 3 weken bezig is. Wij waren niet meer dan een kleine bijdrage aan iets dat groter is dan onszelf. En kerkasiel zelf is slechts een kleine opschudding in een probleem dat groter is.

Maar we deden wel iets.

Het was advent, de tekst die we lazen kwam uit Jesaja 9 en 11:

Een kind is ons geboren, een zoon is ons gegeven. De heerschappij rust op zijn schouders. Deze namen zal hij dragen: wonderbare raadsman, goddelijke held, eeuwige vader, vredevorst.

Uit de stronk van Isaï schiet een telg op. Een scheut van zijn wortels komt tot bloei. De geest van de heer zal op hem rusten.

Ik deed een korte overdenking. Over hoop. Hoe de stronk van Isaï gelezen kan worden als "iemand uit de familie van Isaï". Maar ook dat met stronk (engels: stump) iets kan betekenen als "onderste stuk van een dode boom". Iets dat dood is, er zit geen leven meer in. Maar let op, er zal een scheut uit ontkiemen. De geest van de heer zal op hem rusten. Over hoe ik me wel wel afvraag of er nog leven zit in kerkelijk Nederland, of er nog wel wat gebeurt. Simpele bijbellezing, wat liederen zingen, korte overdenking, niets spectaculairs.

Even iets anders. Debora zei op enig moment tijdens de voorbereiding:

Ik vind dat echt een talent hoor als je zo ergens in kunt stappen! Superleuk ook dat ik daar op mee kan liften want ik vind het allemaal onwijs gaaf waar ik al bij ben geweest.

En ik kan me voorstellen inderdaad dat het zo overkomt. Er moet effectief een kerkdienst geregeld worden, en nonchalant zegt Dinand (de idioot): "Oh joh, prima, ik bereid vrijdag wel een kerkdienst voor, dat komt goed". Om vervolgens te denken: "Heilige bananen wát precies heb ik beloofd om te doen?!". Wat Debora niet gezien heeft is hoe ik de hele week de bibberzenuwen heb gehad. Om vervolgens op vrijdag vol goede moed een studiebijbel en concordantie uit de bibliotheek te halen, mijn bril op te zetten, een kop koffie te zetten, achter mijn bureau te gaan zitten en dan te concluderen dat ik niet het flauwste idee heb waar ik mee bezig ben. Hemel.

Het was het absoluut waard.

Wat ik gaaf vind is hoe breed dit kerkasiel gedragen word in kerkelijke Nederland. Ik heb stiekem een beetje in het rooster met predikanten zitten grasduinen. Daar kom je echt alles tegen. Van Taizé tot Gereformeerd. Van Vrijgemaakt tot Baptist. Mensen uit de Quaker traditie, worshipteams van Crossroads, de Shalomkerkcantorij. Ik moest opzoeken wat dat was. Van Pinkster tot Klooster.

Af en toe gebeurt er zoiets. Een idee, doel of wat ook krijgt tractie binnen de kerkelijke wereld. En in alle hoeken en gaten van elke christelijke traditie word er dan een blik vrijwilligers opengetrokken die zeggen: "Ok, dit gaan we doen". Die stappen in Leuven (!) in de auto, twee keer drie uur reistijd, om hier twee uurtjes een kerkdienst te doen. De nacht voordat wij een stukje dienst deden waren er een aantal monniken, uit een klooster die eventjes van 2 tot 6 ('s nachts!) vanuit Middelburg (!) langskwamen om psalmen te zingen. Dat vind ik hoopvol, ik raak daar ontroerd van, ik kan daar van genieten.

Deze boomstronk. Deze stomp. Hij lijkt dood. Maar let op. Uit deze stomp gaat een scheut ontspringen en de geest van de Heer zal op hem rusten.

Een kind is ons geboren, een zoon is ons gegeven. De heerschappij rust op zijn schouders. Deze namen zal hij dragen: wonderbare raadsman, goddelijke held, eeuwige vader, vredevorst. Groot is zijn heerschappij, aan de vrede zal geen einde komen.

Edit: correctie van het aantal weken, ik kan niet rekenen