Nashvilleverklaring snashvilleverklaring

• zo. 13 jan. 2019 17:00:00
• Dagboek van een Nar

Welkom in deze dienst. Na deze week wil ik graag benadrukken dat iedereen hier welkom is. Iedereen. Lesbi, homo, hetero, trans, bi. Wat ik heel graag wil zeggen. Er word best wel verschillend gedacht in deze kerk over homo's. Deze kerk is niet perfect. Maar ik hoop dat je ervaart dat we hier met je praten, niet over je, naast je staan, niet tegenover je.

Deze week heeft de Nashvilleverklaring grote verdeeldheid gezaaid binnen en buiten de kerk. Daar ben ik van geschrokken. Ik ga die verdeeldheid niet vergroten door hier uitvoerig een mening over deze verklaring te verkondigen. Ook ik merkte bij mij een neiging om de media op te zoeken, dingen te gaan zeggen. Soms is het goed polarisatie tegen te gaan, en te zwijgen. Ik houd mijn hart vast.

Dominee Ies, Maassluis, geparafraseerd want ik kan niet zo snel typen op mijn telefoon.

Wat ik oprecht knap vond was hoe meneer de dominee in staat was om liefdevol, en inclusief, terug te blikken op deze week waarin een dom manifest het nieuws in de christelijke bubbel aardig domineerde. En, wat ik knap vond, dat te doen zonder de kloof verder te vergroten. Niet over elkaar heen buitelend om maar afstand te nemen. Nuance als vijand van de polarisatie.

Gelukkig is nuance een vorm van verantwoordelijkheid die ik niet ken. Het is mij perfect toegestaan om enkele woorden te spreken over de ondertekenaars van de #NashvilleVerklaring.

Klootviolen. Sneuneuzen. Droeftoeters. Natte tosti's. De moeite van een proper scheldwoord niet waard. Een kwijnende minderheid. De laatste stuiptrekkingen van een liefdeloosheid die geen plaats zou moeten hebben in de kerk. Het gaat nog enkele jaren duren, we zijn er nog niet, maar deze droevige uitsluiting van medegelovigen heeft al verloren.

Ook in onze kerk is, eerlijk gezegd, niet alles koek en ei. Ik geloof oprecht dat er openheid is, en liefde, richting homo's. Maar ja, ze mogen, voor zover ik begrepen heb, niet een relatie hebben én een functie bekleden. Tja. Droevig is dat. Dus ook in onze kerk zijn we er nog niet met volledige, onvoorwaardelijke acceptatie van homo's. En dat vind ik rot.

Maar toch. Ik kende deze kerk 15 jaar geleden niet, maar ik weet zeker dat er 15 jaar geleden anders gereageerd was op zo'n verklaring. Sterker nog, 15 jaar geleden was dit hele document niet opgesteld, omdat alle blaaskaken die het ding ondertekend hadden veilig in een bubbel zaten waarin homo's gewoon veroordeeld konden worden. Die veilige bubbel is er niet meer, ik denk dat dat is waarom die verklaring er nu is.

Die groei, die acceptatie, daar zitten we denk ik midden in. In alle eerlijkheid. In de drek van de diepste krochten van deze website (ik raad iedereen af daar te kijken) kun je over hetzelfde onderwerp ook wel blogs vinden waar ik waardeloze dingen in zeg. Ook ik was ooit een droeftoeter (je bent nog steeds een droeftoeter; red). Het gaat langzaam, erg langzaam, maar de verandering hangt al in de lucht.

Na afloop van de dienst had ik afgesproken met een paar jeugdleden van de kerk. Ze hadden wat hulp gevraagd bij het verbeteren van hun bijbelstudies, inleidingen, praatjes, enzo. En iemand had bedacht, ik blijf me afvragen waarom, dat ik daar wel bij kon helpen. Idiotie.

(Saillant detail. Één van de jeugd vertelde dat hij mijn website had gevonden. Lichte paniekaanval, holy shit, ik heb het al verknalt voordat we voor het eerst spreken. Het bleek dat hij gezocht had naar een uitleg over het schrijven van een blauwe brief voor een gala. En dat is inderdaad al enkele jaren een blog waarmee ik bovenaan in Google sta. Om mij totaal onduidelijke redenen.)

Maar goed. Dinand zou Dinand niet zijn als hij zo'n best wel indrukwekkende dienst niet meteen zou misbruiken om te leren hoe dit thema hier leeft. "Wat vonden jullie van de dienst? Hoe speelt homoseksualiteit eigenlijk in jullie groep? Zijn er homo's? Weten jullie dat? Voelen ze zich welkom? Zijn ze welkom?". Super positief antwoord. Ja, die waren er, ja, ook uit de kast gekomen, ja, super welkom, nee werd niet regelmatig over gesproken. Twee jaar terug voor het laatst. Misschien een idee om eens na te denken of we dat willen?

Dat is wat die hemelonterende kloteverklaring in onze kerk dus teweeg heeft gebracht. De benadrukking van inclusiviteit en liefde vanaf de kansel en een positief gesprek plus waardevolle reminder met enkelen van de jeugd.

Lekker.