Startzondag

• di. 3 sep. 2019 06:30:00
• Dagboek van een Nar

De startzondag van een kerk word altijd netjes aangekondigd op de website. Dat is over het algemeen een niet-responsive website waar de meest belangrijke informatie (datum/plaats/tijd eerstvolgende activiteit) na 17 keer scrollen op de homepagina rechtsonder verstopt staat achter een half youtube filmpje. Het is niet ongebruikelijk dat de startzondag van een kerk een halfuur later begint, of een halfuur eerder, of ergens anders is.

Het lijkt zo nietszeggend, zo triviaal. Maar als je op het juiste moment binnen komt lopen en even een hand geeft aan de handengeefpersoon (een rare kerkgewoonte die nog steeds afgeschaft moet worden) en een vrolijk grapje maakt dan betekent het dat je echt walgelijk hard bij de incrowd hoort. Iedereen die daar niet bij hoort komt te laat, bezweet, te vroeg, gestressed, of op de verkeerde locatie aan.

Na afloop van zo'n startzondag gaan we niet in de hal met bar koffiedrinken, zoals we al-de-lieve-hemel-tijd doen. Nee, dan stapelen we de achterste vier rijen in de grote zaal op, en zetten daar een tafel met thermoskannen neer zodat we daar kunnen koffiedrinken. Is dat handig? Nee, dat geenzins. Is er dan genoeg koffie voor iedereen in die thermoskannen? Absoluut niet! Heeft de dominee ongeveer 7 minuten tijd nodig om iedereen uit te leggen waar alle stoelen opgestapelt en neergezet moeten worden? Zeker!

De tafels staan zo links! Vanuit de dominee of de zaal?

Wat is het toch dat ik zo gelukkig word van de authenticiteit van dit organisatorisch amateurisme?

Dan is er daarna ook nog één of andere leuke gezamenlijke lunch. De zaal staat dan voor een groot deel nog vol met stoelen. Tegelijk rennen er kinderen rond en staat iedereen half in de ene grote rij voor de broodjes ham/kaas.

Ik heb altijd al gezegd dat je mensen met een kerkelijke achtergrond het best herkend aan de superkracht om kletsend met een kopje koffie op een schoteltje in de ene hand en een kaakje in de andere door een drukke mensenmassa met rennende kinderen te lopen zonder te knoeien. Op zo'n startzondag is dat nog eens next level.

Die ochtend vond ik mijzelf vrolijk achter de bar terug waar ik kopjes koffie voor mensen aan het inschenken was met één hand terwijl ik in mijn andere een papieren bordje met lunch en mijn eigen bakje koffie (op schoteltje) hield. Ondertussen half kletsend met mensen die langskomen voor een bakje koffie en op geen enkel moment me afvragen waar ik moet staan, waar de tafels moeten, of er nog koffie is en waar de broodjes staan. Ja dan weet je gewoon dat je bent ingeburgerd.

Lekker.