Over kantoorverhuizingen en een drakenbloed

• wo. 23 okt. 2019 06:30:00
• Dagboek van een Nar

Als bedrijf hebben we 4 jaar en 8 maanden in ons kantoor gezeten. In die tijd zijn we van 5 medewerkers naar 18 medewerkers gegaan. Op dezelfde 90-ish vierkante meters. Kortom, we waren uit onze voegen geknapt en het was tijd voor een kantoorverhuizing.

Kantoorverhuizingen zijn raar.

Maandag werd aangekondigd dat we zelf alles van ons bureau in een doos moesten pakken. Echt vrij simpel: (1) Alle spullen die je wil houden in een doos, met een sticker erop. (2) Beeldschermen moeten los blijven, maar wel met een sticker er op. (3) Als je je bureaustoel of bureau wil houden moet je daar ook even een sticker op plakken.

Op dit moment wist ik dat er in het leven 3 zekerheden zijn: (1) de dood, (2) belastingen en (3) iedereen die er donderdag niet is gaat vergeten om op woensdag vast z'n bureau in te pakken.

En zo geschiedde.

Het werd dinsdag, op die dag gebeurde er iets mafs. Om dat uit te leggen moeten we 4 jaar en 8 maanden terug in de tijd en 3 personen introduceren. Allereerst zijn daar K en T, zij hebben al die tijd terug een Draecena, of Drakenbloed, gekocht. Een plant dus. Liefkozend Draakje genoemd. Verder was er P. P is, voor zover ik begrijp, tegen planten en vooral tegen Draakje. Dus iedere gelegenheid de afgelopen bijna 5 jaar probeerde P om draakje het kantoor uit te krijgen. Office herindelen? Mooi moment om die plant weg te doen. Tafels wisselen? Jongens, nu echt een keer die plant weg. Het is vrijdag? Goed, zullen we anders die plant van het dak gooien? Altijd heldhaftig bevochten door T en ondergetekende. Draakje is hier al sinds het begin, Draakje mag niet weg. Kom hier dan.

Kortom, toen dinsdag de opmerkingen al weer kwamen dat een verhuizing een mooi moment is om die plant toch eindelijk eens weg te doen zagen T en Dinand zich genoodzaakt om in te grijpen. Die plant gaat weg over ons dode lichaam! En zo geschiedde dat T Draakje op een onbewaakt ogenblik naar buiten smokkelde en Dinand de plant dezelfde dag nog naar het nieuwe kantoor tilde. Er zijn weinig dingen die belangrijk zijn, maar hier sta ik, ik kan niet anders.

Goed. Donderdag kwam. En met donderdag kwamen de vragen. Herinnering: alle spullen in een doos met sticker, beeldschermen los en eventueel een sticker op bureaustoel of tafel. Simpel. De vragen die door het kantoor rondvlogen waren als volgt: Moeten we ons eigen bureau opruimen? Waar moet dat dan in? Moeten we nog aangeven welke spullen van ons zijn? Wat nu als ik mijn bureau wil houden? Gaat mijn bureaustoel ook mee?

Oh ja, ik zou mij onthouden van commentaar.

Goed. Donderdagavond. We kregen nog een korte cursus marie kondo konmari opruimen en we gingen los. Draakje was al veiliggesteld. We hoefden ons nu alleen bij alles af te vragen "does it spark joy?". Het duurde niet lang voor collega's zich realiseerden dat de vraag "Does Dinand spark joy?" negatief beantwoord moest worden, dus werd mij vriendelijk gevraagd niet naar het nieuwe kantoor mee te verhuizen.

Op zich wel eerlijk.

Vrijdag was de dag van de eigenlijke verhuizing. Kon ik niet bij zijn, ik werk op vrijdag aan andere opdrachten. Ik zag de foto's voorbijkomen en was stiekem wel een beetje jaloers, het nieuwe kantoor zag er mooi uit. Er was half het plan om na afloop nog met elkaar te gaan drinken, maar uiteindelijk waren de collega's vrij vroeg weg. Toch jammer, ik had me er al op ingesteld nog even langs te gaan en mijn bureau vast in te ruimen. Maar goed er was niemand meer. En je gaat niet op je vrije vrijdagavond in je eentje naar kantoor om daar je kartonnen doos met pennenbakjes en nietmachines uit te pakken.

Kortom, ik stond om 2030 op mijn vrije vrijdagavond op kantoor mijn bureau weer in te ruimen. Ja, het zou toch jammer zijn als je daar maandag je hele ochtend aan kwijt bent.

Er is iets serieus mis met mij.

Maandagochtend ging ik dus vol goede moed naar kantoor, mijn bureau was immers al lekker ingeruimd, ik kan lekker aan het werk.

Nieuw kantoor. Geen internet. Hele maandag down geweest. Iedereen had lekker tijd om zijn bureau in te ruimen.

*&@#!*@^%!

Zo'n verhuizing geeft wel stress overigens. Het zet mensen onder druk. Het zijn hele subtiele signalen waar je dat aan herkent, je moet er echt op letten en oog voor hebben. Van die signalen als "ik sta op enig moment ergens te huilen over de locatie van een printer". Heel subtiel is het. Als je op enig moment merkt dat je geëmotioneerd bent over de richting waarin bureau's staan dan is het tijd om morgenavond een goede avond te gaan uitblazen.

Nieuwe kantoor is gaaf trouwens. Kan ik echt gelukkig van worden.

Goed. Hier ga ik het bij laten. Draakje is intussen volgens mij alsnog weggegooid. Het is mij niet bekend wie de dader is, maar ik heb mijn vermoedens. Ik kan er niet omheen dat Lendahand met het weggooien van Draakje veranderd is, er is iets weggedaan dat nooit terug gaat komen. Stiekem doet het me meer pijn dan ik zal toegeven.

Update. Draakje blijkt gewoon nog in de hoek te staan. Ik keek scheel. Niets aan de hand. Deze hele blog kan in de versnipperaar.