Een weekend Leuven: het maakt niet uit

• di. 19 nov. 2019 06:30:00
• Dagboek van een Nar

Een nieuwe filosofie die ik wil delen dus. De volgende.

Dat maakt niet uit

~ Postulaat van Dinand

Deze filosofie is een vervolg op een eerder schrijfsel er klopt niets van jouw blog en is bedoeld als verdere zoektocht naar een grotere vraag van mij: waarom word ik toch nog regelmatig serieus genomen?

Laat ik deze filosofie uitleggen aan de hand van een paar casus van afgelopen weekend.

In Leuven kregen we een rondleiding door het stadhuis. In dit stadhuis was op een aantal plaatsen op grote plakkaten, boven deuren, in schilderijen en op stadswapens de afkorting SPQL te lezen. Schitterend vond ik dat.

Voor wie geen Latijn in zijn pakket heeft gehad, of net als ik pretendeerd een intellectueel te zijn, de volgende uitleg. SPQL is een overduidelijke verwijzing naar SPQR, dat staat voor Senatus Populusque Romanus oftewel "De senaat en het volk van Rome". Dit is hoe het oude romeinse rijk zichzelf noemde en stond op veel plaatsen op schilden, munten, triomfbogen en dat soort dingen. Dat Leuven, een plaats van bijna 100.000 inwoners overal in haar stadhuis SPQL schrijft, wat zoiets zou moeten betekenen als De senaat en het volk van Leuven getuigt van een arrogantie waar ik nog wat van kan leren.

Waarom heeft Leuven dit ergens in de 15e eeuw op enkele prominente plaatsen in haar stadhuis getimmerd? Nou, het verhaal gaat dat ze dit gedaan hebben omdat de Hertog van Brabant, waar Leuven toen onder viel, zijn hoofdverblijfplaats verplaatst had van Leuven, naar Brussel. Leuven wilde de Hertog terug en begon allerlei dingen te doen om maar te laten zien hoe groot en belangrijk Leuven wel niet was. Een kerk met een toren hoger dan die van Brussel? Absoluut! Een stadhuis in de stijl van Brussel, maar net iets groter? Jup. Zichzelf vergelijken met het oude Rome? Geen probleem!

Wat me terugbrengt bij mijn filosofie, dat maakt niet uit.

Is dit een mooi verhaal? Absoluut. Leert het iets interessants over Leuven in die tijd? Zeker! Kun je het makkelijk onthouden en is het leuk om door te vertellen? Tuurlijk! Is het volledig 100% accuraat?

Dat maakt niet uit.

Ander voorbeeldje. Pa en ik wilden naar een jazzconcert, dus hadden we kaartjes gekocht voor iets met de titel Paradise Blues. Leuk, een jazz/blues achtig iets, gaan we heen.

Al tijdens het ophalen van de kaartjes en zaal inlopen werd pap twee keer door het aanwezige personeel gecorrigeerd wanneer hij het woord "concert" gebruikte: "eh, theatervoorstelling meneer". Kortom, als de oplettende jongen die ik ben voelde ik al aan dat het geen jazz concert ging zijn.

En inderdaad, het bleek een semi-autobiografische theatervoorstelling te zijn van Jessa Wildemeersch die vertelde hoe ze op zoek ging naar verschillende beelden, verhalen en ideëen over het hiernamaals. De laatste persoon die ze sprak was een archeoloog op een klein eiland in Italië. Net iets anders dan we verwacht hadden. Wel érg goed overigens.

(minimale spoiler alert, ik ga er niet van uit dat iemand die dit leest de komende maanden naar deze voorstelling in Leuven gaat)

Uiteindelijk ging deze semi-autobiografische niet over het hiernamaals maar over de affaire die Jessa met deze italiaanse archeoloog met krulhaar had. En weer die filosofie. Was het een goed verhaal? Absoluut. Zet het tot denken? Oef, ja. Was het mooi om te zien? Zeker. Is het echt gebeurd?

Dat maakt niet uit.

Het heeft dus ook helemaal geen zin om Google na te pluizen en alle Vlaamse tabloids en roddelpers te lezen om vast te stellen of die affaire echt gebeurd is. Is ongezond ook. Totaal onnodig. En bovendien kon ik ook helemaal niets vinden.

Goed. Kijken of het helder is. Heb ik echt de hele avond Vlaamse roddelpers lopen uitspitten omdat ik wilde weten of deze affaire nu echt gebeurd was of niet? ...

Laatste voorbeeld en tevens Leuvense fun-fact. De oorspronkelijke bewoners van Brussel schijnen af te stammen van 7 families. Om toch eindelijk die Hertog terug naar de stad te halen besloot Leuven om ook een locale historicus een stamboomonderzoekje te laten doen. Ze gaven hem een stapel boeken, een kladblok en de opdracht om niet eerder van zijn zolder te komen voordat hij ook 7 families gevonden had. En zo geschiede.

Fun fact. Het blijkt dus dat er in Leuven één nobele ridder was met 7 dochters. Ridder Bastijn. Zijn zeven dochters werden uitgehuwelijkt, en van die 7 schoonzonen van ridder Bastijn stammen de 7 stamfamilies van Leuven af. Zo ontdekte deze locale historicus dus.

Was deze stamboom genoeg om weer in de goede gratie van de Hertog van Brabant te komen? Jazeker. Hielp deze stamboom om de op dat moment heersende families een extra claim te geven op hun positie binnen Leuven? Absoluut. Hebben die Bastijn en z'n 7 dochters echt bestaan?

Dat maakt niet uit