De horror van een leenauto

• di. 18 feb. 2020 06:30:00
• Dagboek van een Nar

Normaal denk ik er niet over na. Ik stap in de auto, knal ergens een sleutel in, gebruik een koppeling en geef gas met het linker pedaal. Nu is onze auto natuurlijk een relatief simpel ding. Het blauwe monster heeft spiegels, een koppeling, pedalen en stoelen en dat is het wel zo'n beetje.

De leenauto waar ik in afgelopen week in zat was anders. Het ding had 8000 op de teller staan, dat is zonder overdrijven de nieuwste auto waar ik ooit in gereden heb. Onverantwoord. En dan probeer je weg te rijden en richting aan te geven.

Dinand probeert hendel 1. Achterruitverwarming gaat aan.
Dit knopje wellicht. Rechter spiegel draait naar links.
Hmm, misschien deze. Radio gaat aan op maximale volume.

“NEE, UIT, UIT! TE HARD! AU MIJN OREN”. Drukt in blinde paniek op vier knoppen.
Bijrijder stoel gaat naar achter, raampje rechts achter gaat open, airco vliegt aan.
Cruisecontrol is geactiveerd, zegt een vriendelijke vrouwenstem.
Nee die moet weer uit!, roept Dinand nu toch in paniek.
Het mooi-weer dak word uitgeklapt, dezelfde vriendelijke vrouwenstem.

Huh? Wat? Is dat een optie?

Dit is het moment dat je normaal de auto even langs de kant van de weg zet en even uitzoekt waar de hendel voor het knipperlicht is. Ik besloot om het anders aan te pakken en gewoon tegelijk alle knoppen, hendels en schuiven te activeren.

Stoel naar achter, airco aan, stoel naar boven, blowers aan de rechterkant van de auto blazen, raampje linksachter gaat open, blowers aan de linkerkant van de auto gaan uit, cruisecontrol word ingesteld op 240, achterruitverwarming gaat aan, verwarming van linkerbuitenspiegel gaat aan, alle 14 standen van de achterruitenwissers worden geactiveerd. Op het zelfde moment word er op de voorruit zeep gespoten, gevolgd door was, glanspoel en conditioner. In het dashboard werden achtereenvolgens 4 kilometerstanden getoond, de luchtvochtigheid en de afzonderlijke bandenspanning van alle 4 de banden (dit is geen grap!). De stoelverwarming knalde aan en de ruitenwissers dansten de horlepiep.

Maar niets in de hemel, noch op aarde, noch onder de aarde kon ervoor zorgen dat de fucking knipperlichten aangingen. Het ging om een Duits model, typisch.