Een hoop advent

• do. 17 dec. 2020 08:30:00
• Geestig

Leestip: ja ik begin met een paar christelijke / stichtelijke gedachten maar de blog eindigt gewoon met Star Wars referenties en gevloek in alliteratie.

In tegenstelling tot wat je zou verwachten op basis van de berichten uit Urk en Staphorst zijn de de meeste kerken momenteel gesloten. En terecht, er gaat een dodelijk virus rond dus we proberen contactmomenten te minimaliseren. Volkomen logisch, zou niet controversieel moeten zijn. Is het ook niet.

Maar de boodschap die normaal gesproken in kerken (nu online) zou klinken is dit jaar bedroevend relevant. De boodschap van advent. Advent is de periode van 4 weken voor kerst, in die 4 weken word er traditioneel stilgestaan bij het wachten op de komst van Jezus. De verhalen die in die tijd gelezen worden gaan vaak over de periode voor Jezus. Ik kan ze dromen en opratelen, dat hoort erbij als je braaf naar de zondagschool ging.

Advent gaat over wachten, verwachting, hoop, uitzien naar iets beters. De uitleg waarom dit momenteel relevant is laat ik gemakshalve achterwege.

2 teksten, van die degelijke oude adventsknallers, die in deze periode wel gelezen worden komen uit Jesaja 9 en Jesaja 11. Wie mijn blog een beetje volgt weet dat ik iets heb met die adventsteksten. Ik schreef er eerder al eens wat over. Noem me een overromantische tranenbalk, ik vind de woorden iets hoopvols hebben, iets sterks.

Het volk dat in duisternis ronddoolt
ziet een schitterend licht.
Zij die in het donker wonen
worden door een helder licht beschenen.

~ Jesaja 9

De hemel weet dat ik die boodschap momenteel nodig heb. Ik ben, om een strikt medische term te gebruiken, een extraverte pinda. Dus ik trek deze hele lockdown, om nog een technische term te gebruiken, fucking slecht. Kolere met pindasaus op een cracker. Ik mis koffiedrinken op zondagmorgen. Ik mis squash. Ik mis met een groep vrienden veel te duur speciaalbier drinken in een afgetrapte industriële tent. Ik mis Dungeons & Dragons met z'n 6en om de tafel. Ik haat alleen op m'n kamer zitten. Het vervloekte videobellen kan flink fucking fikken in een verschrikkelijk vuur. Gruwel.

Dat is waarom advent dit jaar iets betekent voor me. Gewoon. Zo'n oude zondagschoolterm van vroeger. Advent, hoopvolle verwachting. Wat er nu is is duisternis, droefheid. Maar wacht maar, het licht komt.

Ik denk dat iedereen dit gevoel van hoopvolle verwachting kent. Het is geen christelijke uitvinding. J.R.R. Tolkien tekende in The Lord of the Rings het volgende gedichtje op:

From the ashes a fire shall be woken,
A light from the shadows shall spring;
Renewed shall be blade that was broken,
The crownless again shall be king.

J.R.R. Tolkien

Nou, kijk me aan en leg uit dat dit niet hetzelfde gevoel overbrengt als Jesaja die over de komst van Jezus spreekt.

Maar uit de stronk van Isaï schiet een telg op,
een scheut van zijn wortels komt tot bloei.

Jesaja 11

Die hoop, die verwachting, het zeker weten dat een betere dag gaat komen, advent met een christelijk woord. Die is universeel. In mijn geval omdat ik hoop dat er leven is na de dood en er een dag komt dat alles op aarde goed gemaakt word (geef me een keer een whisky en ik vertel er misschien wel meer over). Maar jij en ik samen misschien ook op een kleinere manier; er komt een vaccin aan, er komt een eind aan het eenzaam thuis zitten, op enig moment kunnen we weer naar werk. Er komen weer zomers met bier op een terras aan.

We kijken ernaar uit.

Nu hebben we de deuren nog dicht, zien we onze collega's niet, is onze familie een ver en vreemd concept, zijn de winkels dicht en vieren we kerst met z'n 2en thuis. Maar, en dat is advent, zodra het voor iedereen veilig is gaan de deuren open, zien we elkaar weer, lopen we de straat op en geven een feest waarvan de Ewoks op Endor maar een voorproefje waren: