Kleurrijke korte broeken

• do. 3 jun. 2021 09:00:00
• Dagboek van een Nar

Het is deze maand pride month. Ieder jaar laait er dan een discussie op over "of dat nog wel nodig is" en "is het niet wat overdreven". Als heteroman is het niet mijn plaats om daar antwoord op te geven. Deze blog gaat over iets heel anders.

De kikkers kwaken vrolijk, jonge vogels vliegen af en aan en er word in de (social) media gediscussieerd over welke kleding je wel of niet aan mag op school of kantoor. Het zal weer lente zijn. Laat een shirtje teveel vel zien? Mag je een korte broek aan? Hoe kort mag een rokje zijn? Zijn sandalen (met of zonder sokken) toegestaan?

Wat het is. Ik voel me met warm weer het meest comfortabel in een dun shirt, een korte broek en sandalen. Of teenslippers. Of geen schoeisel. En ieder jaar als de discussie "mag je een korte broek aan naar kantoor" weer oplaait krijg ik sterk neiging om een kort rokje aan te doen en een clownsneus op te zetten.

Omdat iedereen van de langebroekenpolitie onleuke, saaie, vervelende, zeurende, jeremieerende, controlerende mensen zijn waarbij de grijze-saaie-bleh-vorm gewonnen heeft van de kleurrijke-inhoud.

Waarom? Omdat iedereen van de langebroekenpolitie onleuke, saaie, vervelende, zeurende, jeremieerende, controlerende mensen zijn waarbij de grijze-saaie-bleh-vorm gewonnen heeft van de kleurrijke-inhoud. Nu zou ik natuurlijk een nette korte broek en degelijke sandalen aan kunnen doen. Maar iets in mij weigert dat en wil eigenlijk het liefste in een bikini op werk verschijnen. Tja, en soms komt dat naar boven borrelen.

Kleurrijk is goed. Diversiteit is waardevol.

Kleurrijk is goed. Diversiteit is waardevol. Dat geloof ik echt. En totdat mijn verschijning op sandalen, in korte broek, met hawaii shirt, clownsneus, narrekap en gito met extralang rietje nog niet eens een opgetrokken wenkbrauw veroorzaakt zie ik de bittere noodzaak om ten minste één keer per jaar in zwembroek op werk te verschijnen.

Maar wél met een das met dubbele windsor. Want zo ben ik ook.