Vakantieavontuur: Engeland

• di. 14 jun. 2022 08:00:00
• Dagboek van een Nar

Voorgaande avonturen hadden te maken met sleutels, films en doolhoven, vliegende tenten in Denemarken, benzinestations en Joram in Luxemburg, autosleutels en een gaybar in kopenhagen en autoreply's.

Dit avontuur had te maken met een ambulance, een bezoek aan de Romeinse badhuizen in Bath, cider en startkabels. Startkabels, die zou ik eigenlijk in de auto moeten leggen. Maar laat ik bij het begin beginnen.

Het is, theoretisch mogelijk, om telefoons, camera's en powerbanks op te laden aan de accu van een auto. Een eerdere vakantie had ik al samen met paps uitgerekend dat dit geen enkel probleem was en dat je vrijwel ongelimiteerd allerhande batterij-achtigen met een usb kabel aan de accu van je auto kan hangen zonder dat dit voor problemen zorgt. Een kleine kanttekening is nog wel te maken; een accu van een auto heeft een zeker vermogen maar dit vermogen neemt af zodra de accu zwaarder belast wordt. Dat is zo'n feitje, geen idee waarom dat is, maar dat leer je gewoon uit je hoofd. De meeste mensen, zo ook ik, knikken braaf en zijn deze interessante observatie al ruim vergeten totdat deze wordt uitdrukt in lekentaal: dezelfde accu gaat sneller leeg als meer batterijen tegelijk opgeladen worden. Totaal ongerelateerd hebben wij sinds enige tijd een handig USB-ding in de auto waarmee je tegelijkertijd 4 apparaten kunt opladen.

Wij waren een twee weken naar het zuiden van Engeland afgereisd, een beetje op de grens van de Cotswolds en Somerset. De Cotswolds ken je van de guitige bruine huizen, de kleine dorpjes, de natuur en de trashy Britse detectiveserie Agatha Raisin. Somerset van de kleine dorpjes, guitige bruine huisjes, cider en Midsomer Murders. Ons doel was om zoveel mogelijk van die kneuterige lokale evenementjes mee te pakken, de jaarlijkse begoniawedstrijd of fotodag of schapenscheerfestijn. Je weet wel, het soort van evenement waar bij Midsomer Murders dan een moord gepleegd word.

Dit lukte allemaal vrij aardig en na een week hadden wij de smaak te pakken. Marktjes, artisan craftsdays, van alles. Op aanraden van een local -Dan- waren we al bij een ciderfarm geweest. Heerlijk. We kwamen met de auto aan bij een boerderij met een boomgaard, op het erf zaten op verschillende plaaten op bankjes, een ton of gewoon tegen de muur mensen een pint cider te drinken in alle rust. Geen uitleg, geen bordje met pijlen of menukaart, geen "bent u al bekend met ons concept?" Toen we aankwamen wees een handvol mensen lui naar een klein deurtje in een schuur. Blijkbaar moeten we daar zijn. De oude schuur stond vol met grote houten vaten. Zodra we binnenkwamen kregen we één vraag; "sweet, medium or spicy?". We antwoorden, medium denk ik, en kregen 2 pints cider. Rechtstreeks uit het vat ingeschonken in een stoffig glas met groot handvat. Rustig gingen we een uurtje in de zon zitten keuvelen. Nadat je een pint cider weggewerkt had was het mogelijk om cider te kopen, uitsluitend per jerrycan. "Wat krijg je van ons voor die pints?" vroeg ik nog, hij keek me aan of ik gek geworden was. Heerlijk.

Rondom het 70 jarig jubeleum van koningin Elizabeth was er ook van alles. We zijn bij beacon lit ceremonies geweest -met cider- en plaatselijke bring-your-own-picnics -met cider- en in Norton saint Philip waar het hele dorp rond een groot veld zat te kijken naar een cricket wedstrijd tussen lower Norton saint Philip en upper Norton saint Philip. Hele middag naar gekeken, ik snap cricket nog steeds niet. We haalden een "foodbox" bij een kraampje toen we hier een mevrouw tegenkwamen met een grote gekleurde hoed, een bloemetjesjurk en een roze zonnebril. Die had rechtstreeks als typetje uit Midsomer Murders kunnen komen. Rustig keuvelend aan de zijlijn van cricket legde ze ons uit dat cider ook ook wel gut rot genoemd word en dat je moest uitkijken met cider halen bij ongecontroleerde lokale boerderijen. Goed feitje. De dag werd uiteindelijk heerlijk Engels verstoord door een regenbui waarop al die Engelsen netjes met hun foodbox onder een boom gingen staan wachten tot de regenbui 2 uur later voorbij zou zijn. Rare engelsen.

Tot dusver een top vakantie, dus hoog tijd om te ontdekken welk avontuur we dit keer gingen beleven. Het begon de volgende dag allemaal met de gut rot. Daphne had pijn rechtsonder in haar buik en was misselijk, dat zou wel eens een blindedarmontsteking kunnen zijn. Dit is waarom door ANWBoomers altijd aangeraden word om het nummer van de huisartsenpost aan het begin van de vakantie in je telefoon te zetten, dat hadden wij niet gedaan -wij zijn immers geen wegenwachtpensionado- maar 111 bleek het juiste nummer te zijn. Een soort van -geen spoed wel ambulance-.

Het lukte ze daar niet om ons terug te laten bellen door een dokter, dus stuurden ze voor de zekerheid maar een ambulance. Oh shit dacht ik, maar hopen dat die niet heel chagarijnig zijn als het maar een buikpijntje blijkt te zijn. Laat ik maar vast beginnen met de auto van de tent naar de ingang van de camping rijden zodat ze niet lang hoeven wachten als ik toch mee moet rijden.

Weet je nog dat leuke accu-gerelateerde feitje waar ik dit relaas mee begon? Het was ongeveer toen de auto weigerde te starten dat ik ontdekte hoe relevant dat feitje is. We hadden de dag ervoor 2 telefoons en een stevige powerbank opgeladen in de auto. Een uur later troffen wij onszelf dus aan met een Daphne die onderzocht werd door een zuster in een ambulance, een chauffeur van de ambulance die in alle rust een kopje thee ging halen en een Dinand die op zoek was naar de local Dan (je weet wel, die van die ciderfarm) om te vragen of hij startkabels had. Ik weet overigens zeker dat de pub waar we stonden zo'n beetje de beste plaats is om met lege accu te staan, als local Dan zegt dat hij geen startkabels heeft dan zijn ze in de provincie niet aanwezig.

Ik heb niets dan lof voor de chille manier waarop de arts en chauffeur van de ambulance met ons omgingen. Ze raadden aan om toch voor onderzoek mee naar het ziekenhuis te rijden maar het was geen probleem om even te wachten tot ik startkabels had of de ANWB gebeld had. Toen ze aan kwamen rijden was ik begonnen met mijn excuses maken dat ze er überhaubt waren, maar dat was allemaal geen probleem, standaard procedure als ze er bij 111 niet uitkomen. Zodoende regelde ik startkabels bij de chauffeur van een kraanwagen die toevallig op de camping stond en reed achter de ambulance aan naar Bath waar Daphne verder onderzocht kon worden.

Met Daphne ging het die middag een stuk beter en ze vroeg zich af of ze niet voor niets een ziekenhuisbed aan het innemen was. De dokters stonden er echter op om nog een scan te doen, waarop Daphne mij aanraadde om dan maar in m'n eentje Bath in te gaan voor een wandeling en een hapje eten terwijl zij op de resultaten zou wachten. Heerlijke wandeling gemaakt. Ik liep "The Raven" in waar ik een shepherd's pie, een eigengebrouwen bier en een kaartje voor Daphne kocht. The Raven is precies wat je op basis van de naam verwacht, een kleine bruine pub met glas-in-lood ramen en allemaal jeugd in lange zwarte jassen en met zonnebrillen. Much darkness, very edgy.

Bij mezelf moest ik al een beetje lachen om dit avontuur en ik ging er al van uit dat met Daphne alles goed zou blijken te zijn terwijl ik dan met een lege accu en een wielklem op de verkeerde plaats in Bath zou staan, dat zou typisch de ontknoping zijn van een Daphne-Dinand vakantieavontuur. Toen ik terugliep naar de auto herkende ik inderdaad een niet-parkeren bord dat ik eerder gemist had. Zie je wel, daar gaan we al. Gelukkig maar.

Op de auto lag echter parkeerboete noch wielklem en de motor startte probleemloos in één keer. De moed zakte me dus flink in de schoenen terwijl ik terugreed naar het ziekenhuis en naar de zaal liep. Voor de goede sfeer zette ik nog joviaal het kaartje van The Raven voor Daphne op het tafeltje. Het bleek inderdaad blindedarmontsteking te zijn, dat had ik die dokter ook kunnen vertellen; de auto startte immers gewoon, en ik had ook geen wielklem.

Hier moet ik even een kleine notitie maken. Ik heb zoveel respect voor de NHS (National Health Service), ze hebben ons fantastisch geholpen. Nauwelijks papierwerk, perfecte uitleg, heel veel rust, vriendelijk, meelevend. Ze begrepen dat we op vakantie waren dus het bloedonderzoek, de echo, de ct scan werd allemaal ergens tussendoor gefietst zodat we zo snel mogelijk verder konden.

Om 8 uur 's avonds bleek dat een operatie nodig was en om 11 uur 's nachts werd Daphne opgehaald. Alles ging -extreem- voorspoedig. Zo voorspoedig zelfs dat ik de volgende ochtend om 10 uur Daphne, met een zak pijnstillers mocht ophalen. We besloten die dag de Roman Baths in Bath te bezoeken, we waren er nu toch, bovendien hebben die baden bijzondere geneeskundige krachten, schijnt.

Pfoe. Wat een verhaal zeg. Een typisch Daphne-Dinand vakantieavontuur weer. We leerden dit keer dat je geen 2 telefoons en een powerbank tegelijk moet opladen in de auto, dat cider niet goed is voor je darmen, dat ze in Groot Britannië voor de zekerheid een ambulance sturen en dat de Roman Baths de moeite waard zijn om te bezoeken. Ik weet nog steeds niet hoe cricket werkt.

Oh en we zouden eigenlijk startkabels in de auto moeten leggen.