Het vierde trimester

• di. 18 jul. 2023 08:30:00
• Dagboek van een Nar

Kijk. Als mensen lopen wij rechtop en hebben een groot hoofd. Dat we een groot hoofd hebben zorgt ervoor dat we moeilijk door een geboortekanaal passen en dat we rechtop lopen zorgt ervoor dat dat geboortekanaal klein is. Die combinatie is, puur mechanisch gezien, niet ideaal.

Evolutie heeft, om een technische term te gebruiken, lopen min-maxen om ons hoofd zo groot mogelijk te krijgen en dat betekent dat er elders wat concessies gedaan moesten worden om dat grote hoofd er ook uit te krijgen. Tijdens de geboorte kan dat hoofd indeuken, het geboortekanaal word in alle richtingen helemaal opgerekt. Maar de belangrijkste concessie is dat baby's geboren worden als ze eigenlijk nog niet af zijn.

Wanneer een kind geboren wordt doen de darmpjes het nog niet, kan ie nog nauwelijks zien en de emoties zijn beperkt tot de 2 standen "eindeloze diepten van ellende en treurnis" en "neutraal". Voordat een kind geboren word is het een foetus, zodra een kind geboren is is het een foetus die iedereen kan zien. Het laatste trimester vind buiten de baarmoeder plaats.

Bekijk je een baby na een paar maanden dan is ie af, dan doen de darmpjes het, werken de oogjes en is ie in staat om te lachen. Toegegeven, het is nog steeds een baby die letterlijk niets zelf kan, maar het ís een baby.

Nou en één van de dingen die ik tot dusver geleerd heb is dat je hierover niet moet beginnen terwijl de verloskundige nog bezig is het mutsje op te zetten. Dat zijn van die levenslessen waarvan ik zeg; ja nu zo achteraf is dat wel logisch.

Goed. Laat ik een paar notities opschrijven over dat vierde trimester*.

Het valt mij op hoe belachelijk snel je als nieuwe ouder dingen oppakt. Vooraf kon ik me wel zorgen maken of me afvragen hoe je een baby moet optillen of een luier moet verschonen. Weet ik veel hoe je wat dan ook moet doen? Ik doe maar wat, ik doe altijd maar wat. Maar in het geval van een baby waarvoor ik verantwoordelijk ben is het wel fijn om em op te tillen aan de juiste handgrepen en de luier eraan de juiste kant omheen te klappen.

Blijkt dus niet iets waar ik me zorgen om had hoeven maken. Gaat allemaal in één keer automatisch goed.

Point in casus één, het optillen van de baby. We hadden de verloskundige verteld dat we het mooi zouden vinden als ik de baby kon aanpakken. Tijdens de bevalling deed ik wat je hoort te doen als aanstaande papa; overal staan waar dat nodig is, geen domme dingen zeggen en gemiddeld gezien dit gezicht opzetten: 🤐. Totdat de verloskundige zegt "papa, je mag ongeveer nu de baby aanpakken". Op dat moment ging door mijn hoofd ongeveer: "🌪️🌀💫🥁🪘🎆 HALLO EEN BEETJE UITLEG ✨ WAT IS DE BEDOELING 🧨 HOO WAT HOE 🚴‍♂️ WAAR BANAAN PINDAKAAS 🍌🍓🎺📯🔥", maar wat ik deed was Silvijn aanpakken en bij Daphne leggen. Alsof dat heel normaal is en verder geen cursus behoeft. Waanzin.

Point in casus twee. Ongeveer 2 uur later —waarin wij verliefd naar Silvijn aan het staren waren en oogadieboogadiebuhdiebuhdie geluidjes maakten— kwam er een zuster binnenlopen met de mededelingen. Papa doe hem maar een luier om. Waarop mijn hoofd de traditionele "✨🌀🌪️🍌 SORRY WAT IS NU PRECIES DE 🍓🎆🎺 KAN IEMAND MIJ EEN BEETJE UITLEG 💫📯🔥 WAAR WELKE KANT 🥁🧨 HUH WAT 🪘🚴‍♂️ NOG EEN KEER 🧷" deed. En tegen de tijd dat dat allemaal een beetje uitgeraast was had Silvijn een luiertje om.

Ik vermoed dat ie zelf geholpen heeft. Dat kan niet anders. Silvijn is een perfecte baby. Kijk, ik wil niet nodeloos opscheppen maar dat is wel zo. Nu heb ik op zich wel moeite met ouders die hun eigen kind helemaal het beste vinden. Alsof er niets is dat aan de perfectie van deze ene specifieke baby kan komen. Dat is een hoogst arrogante en onconstructieve houding die niet gestoeld is op objectieve feiten. Uiteraard.

Maar goed, ik bedoel, serieus kijk dat smoeltje nou:

nog 791 foto's van een briljant lachende perfecte baby zijn omwille van de lengte van het artikel achterwege gelaten, red

Nog zoiets dat me opvalt. Als kersverse vader word er een beetje vanuit gegaan dat je niets weet of kan, in volkomen weerzin van —wat ik net al aantoonde— het overduidelijke gemak waarmee je alles gewoon oppakt. Maar goed, joh als iedereen er blind vanuit gaat dat je als nieuwe papa geen idee hebt waar je mee bezig bent dan stop ik zelf ook met nadenken.

Zo moest ik naar de zeeman voor overslagrompertjes (kom ik op terug, geloof me). Dus ik loop naar de tafel met alle rompertjes, denk nog geen seconde zelf na en vraag aan de dame "wat zijn overslagrompertjes". "Die daar". "Ok bedankt". Of bij het kruidvat voor kraamverband, aanmaakmelk en sudocreme. Ik weet best wat ik moet hebben maar hee ik ben een kersverse vader. Loop de kruidvat in, loop linea recta naar de kassa; "hallo ik zoek kraamverband, aanmaakmelk en sudocreme alstublieft dank u wel". Dame loopt helemaal vertederd met mij mee, geeft me de producten die ik nodig heb. En door.

Kijk. Op deze manier gaat het beeld dat kersverse vaders echt helemaal geen idee hebben wat de pinda ofdat ze aan het doen zijn natuurlijk nooit gebroken worden. Maar ik zit er niet mee hoor.

Goed. Dan heb ik mijzelf nu lang genoeg bij het wiegje vandaan weggesleept, ik ga nu de rest van de avond weer vertederd in dat wiegje staan kijken en af en toe oogadieboogadiebuhdiebuhdie zeggen.

Oh ja. Die overslagrompertjes. Er zijn twee soorten rompertjes. De traditionele variant die je over het hoofd van een spartelende baby moet sjorren en "overslagrompertjes" waarbij er wel over het ontwerp is nagedacht. Een overslagrompertje trek je aan als een vestje zodat ie niet over het hoofd van een baby heen moet. Mijn hemel waarom verkopen ze ook normale rompertjes?

oogadieboogadiebuhdiebuhdie

* deze term en de observatie over baby's die nog niet af zijn zijn geïnspireerd door wait but why