Wat je ook doet, doe het als een malle.
Een vriend van me heeft een zoon gekregen en wij waren uitgenodigd op een babyborrel. Daarover wist ik drie dingen. Één, het kind is 1.5 maand oud. Twee, het was bij de geboorte 4500 gram en drie, ik moest een leuk pakje als kado kopen. Kortom, ik deed wat iedere weldenkende jongeman deed. Ik belde mijn moeder.
Gisteren zat ik met Joram, één van mijn beste vrienden, in de Rotterdamse Biergarten. We spraken over games, boeken, vrouwen en politiek. Hoe dat gaat. Tot dusver niets noemenswaardigs. Totdat we hem zagen lopen.
Sinds enige tijd lopen Daphne en ik bij een kerk hier in de buurt rond. Laat ik daar eens wat observaties over optekenen. Het is een tikkeltje onwennig om een kerk rond te lopen waar je niet iedereen kent, en waar ook niet iedereen jou kent. Geeft de nodige onzekerheid. En ook veel vragen. Kan ik knipogen naar willekeurige dames? Kan ik gewoon de keuken inlopen om koffie te pakken? Mag je overdreven joviaal doen met de handschudpersoon bij de deur (een maf universeel kerkgebruik dat afgeschaft moet worden) of die persoon feliciteren met haar verjaardag?
Dit Dagboek werd getypt op een klein schrijfbureau in Kopenhagen. Alwaar Daphne en ik een lekker weekje weg zijn.
Meestal lukt het mij aardig om over te komen als een volwassen man die overwegend stabiel is en zo grosso modo alles op een rijtje heeft. Laat je niet afleiden, deze illusie is niets meer dan een dun laagje plamuur over een volslagen wanordelijk, krankzinnig en chaotisch binnenwerk. Laat ik een paar voorbeelden geven.
Afgelopen weekend zo'n heerlijk weekend gehad met alleen maar leuke dingen. Laat ik een paar observaties op een rij zetten. Allereerst vrijdagavond met Alex naar de European Outdoor Film Tour geweest. Dat is een evenement waar je heen gaat en dan in 3 uur tijd 7 (korte een langere) films voor je bakkes krijgt die allemaal gaan over buitensport en avontuur. Voorbij kwamen skiën in Georgië, mountainbiken in Noorwegen, cajakken, canoën in Ecuador en kitesurfen op de ijsvlaktes van Groenland. Ik zal een aantal van de gedachtes die zo door me heen schoten even op een rij zetten
Echt, hoe we het ook altijd voor elkaar krijgen. Daphne en ik hebben een kerk gevonden waar we nu semi-regelmatig langshoppen. Wat goed is, zowel voor onze sociale contacten als waardevolle input voor dit dagboek. Ze beginnen om negen uur dertig in de ochtend (tuig), maar we zijn net terug van vakantie, we zijn uitgerust en dat betekent dat we daar nét op tijd kunnen zijn als we het koffiezetapparaat de dag vantevoren instellen en rechtstreeks uit bed een plens caffeïne in onze bakkes knallen.
Goed. Wij zijn dus met de familie op een roadtrip door de USA (Florida momenteel). Ik plaats nog wel een blog met de maffe dingen die mij zo opvallen aan het reisgezelschap. Maar laat ik eens beginnen met een paar observaties die ik hier in de states doe.
Wij gaan dus met het hele gezin op vakantie. Paps, mams, broertje, zusje, Dinand en Daphne. Laatste keer dat wij samen op vakantie waren dat is denk ik toch al gauw zo'n 10 jaar geleden. Heb er eigenlijk wel zin in. We gaan met z'n allen een road-trip maken in een camper (zo'n grote) van Florida naar New York. 3 volle weken door de USA heen touren. Nu het nog kan. Nou, niet meteen overdrijven en bang worden. Als je zo het nieuws volgt dan heb je misschien wel het idee dat er heel veel nare mensen in de states wonen. En we doen gewoon heel erg ons best om die niet tegen te komen.
Afgelopen tijd ben ik een paar keer naar een programmeer "meetup" geweest. Vroeger zou je dat een bijeenkomst noemen, maar ja, als er een Amerikaans platform is met de naam waarop je makkelijk zo'n bijeenkomst kunt promoten vervalt dat toch al snel tot het volgende Engelse leenwoord. Anyhow, ik bezoek de afgelopen tijd dus nogal eens zo'n meetup en het leek me niet meer dan gepast daar eens een schrijfsel aan te wijden. Zo ben ik dan ook wel weer. U kent me.
Daphne vind soms dat ik een een verstrooide professor ben. Dat ik wat warrig over kan komen. Ikzelf vind dat niet. Waar zij denkt dat ik warrig ben komt dat gewoon door onduidelijke communicatie. Laat ik een voorbeeld van die communicatie geven:
Valentijnsdag is een rare dag. Het is een dag waarvan werkelijkwaar ie-der-een zegt "ja, ik heb niet zoveel met valentijnsdag". Toch? Ik loop nu zo'n 27 jaar op deze aarde rond, waarvan ik me er toch zeker 2 kan herinneren. En in die tijd heb ik, verbeter me als ik het fout heb, nog nooit iemand horen zeggen "Valentijn, ja, dat vind ik nu altijd echt super leuk. Dat je dan kado's voor elkaar moet kopen en dan super romantisch doen". Dat zegt niemand. Niemand!
Zo. Nu we allemaal weer een beetje uitgenuchterd het nieuwe jaar ingedoken zijn leek het me een mooi moment om nog eens wat te schrijven over afgelopen kerst. Laat ik beginnen met de kerstbomencrisis van 2016.
Stel het je voor. Wij, als getrouwd stel. Allebei achter een eigen bureau. Ze staan tegen elkaar aan, dus we zouden elkaar aan kunnen kijken. Als er niet een battaljon beeldschermen tussen zou staan. Ik achter mijn bureau, zij achter haar bureau. Beetje werken, af en toe zeggen we wat. Redelijk degelijk nietszeggende dinsdagavond. Totdat. "Ze hebben dus dat onderzoekspakketje opgestuurd", terwijl zij op haar toetsenbord aan het rommelen is.
Ik moet zeggen dat het volledig burger zijn wel snel went. Eerst schrik je nog dat je ineens capabel bent om dingen te doen, maar vervolgens wen je er aan en reken je er op. Laat ik daar een voorbeeld van geven. Vorige week ging ik met Daphne een weekje op vakantie. Dat betekende dat wij op zaterdag alles netjes inpakten en op zondag weg konden rijden. Zondagochtend rond een uur of 9 pakten wij onze 3 tassen die in de hal klaar stonden op, plaatsten deze precies in de kofferbak.