Wat je ook doet, doe het als een malle.
Afgelopen weekend was een weekend om de innerlijke nerd van voedsel te zien. Met een aantal oude vrienden hadden we afgesproken voor een weekend spelen met een virtual reality bril, bordspellen, games. En een zonnebbq. Gewoon, een normaal weekend, je weet hoe het gaat.
Was het niet George Clooney die zei dat je het beste met een aziaat kunt vliegen? Of achter een aziaat in de rij staan bij het vliegveld? Zoiets. Ik ga deze blog een paar kanttekeningen plaatsen bij deze breed geaccepteerde wijsheid. Afgelopen week vloog ik voor Lendahand met Koen naar Indonesië. We zouden daar spreken met een mogelijke partij via wie we leningen kunnen aanbieden in Indonesië. Zaterdag pakte ik mijn spullen in, aan de hand van een goed lijstje. Dit keer zou ik op mijn trip NIETS vergeten.
Enkele weken geleden keerde ik terug van een bruut wilde brommervakantie naar Slot Loevenstein, een mooi moment om te reflecteren op een half jaar werken bij Lendahand. Een halfjaar geleden schreef ik een veel te positief uber extreem energieke bruut idealistisch naieve powerblog over hoe hemels het zou zijn om te werken bij een sociale startup. Halfjaar later. Een paar conclusies:
Tijd voor een kort blogje. Enkele weken geleden hadden we een typisch studentenmoment bij Lendahand. Zo'n moment waarbij er een ridicuul voorstel word gedaan, waar net iets te pijnlijk lang nog over doorgesproken word. "Huh huh huh, weet je wat lachen zou zijn, als we 8 whiteboards zouden kopen en daar een hele muur mee vol behangen", zei een collega "Oh, jah, en dan doen we DIE muur ook, ghe ghe ghe", een andere collega
Dit dagboek stuk type ik terwijl ik in de trein zit richting een huwelijk. Daphne en ik waren twee weken terug ook een jaar getrouwd. Dus daar schenk je even wat aandacht aan. Even een kleinigheidje, een simpel presentje. Dat hoort. Zaterdagavond samen op bank, we hadden beidde gedacht aan onze huwelijksdag.
Het begon allemaal met een eenvoudige gedachte. "Ik ben twee weken weg, laat ik een auto-reply instellen". Ik heb niet kunnen voorzien dat dit enkele overbelaste servers, een handvol gefrustreerde collega's en een imminente wereldoorlog zou veroorzaken. Laat ik bij het begin beginnen.
Mijn hemel, ik begin me nu toch wel een beetje zorgen te maken. Daphne en ik zouden een weekje met de brommertjes op vakantie gaan. Eventjes er tussenuit op een wat alternatieve vakantie. In meerdere opzichten ben ik geschrokken van hoe dat ging. Ik zal een overzicht geven. Vroeger zou het als volgt zijn gegaan:
Goed. Sinds oktober ben ik dus wel echt full on burger. En dat betekent dat ik afgelopen tijd, voor het eerst, serieus belastingaangifte moest doen. Deze week ontving ik van de belastingdienst post. Toch vreemd, al maandenlang word er geposterd "we sturen geen brieven meer!1!". In plaats van brieven krijg je nu van de belastingdienst post in een "persoonlijke inbox". Dat is zo'n beetje hetzelfde als email, maar dan dat je er apart voor moet inloggen met een randomreader.
Samen met Daphne avondje naar de doelen. Voor een klassiek concert. Blijkt toch moeilijk te zijn. Etiquette waar je geacht wordt aan te houden. Uur vantevoren al ruzie met Daphne. Vond het onacceptabel om in een spijkerbroek plus hoodie naar het concertgebouw te gaan. Dat snap ik niet. Ik ga daar toch heen voor de muziek, niet om sjans te hebben met één van de 45+ dames die daar rondloopt? Daarna het eten. Hadden niet zo lang en waren in het centrum van Rotterdam. Goed, even eten halen bij de burgerking dacht ik zo. Bleek ook niet de bedoeling.
Het spelen van bordspellen met een groep enorme nerds blijkt een nadeel te hebben. En dan heb ik het nog niet eens over de obvious nadelen. Zoals rare grappen, oorverdovende stilte als er een vrouw binnenkomt lopen en het uitdrukken van het spel als een serie subroutines en standaardfuncties. "Letters from whitechapel is een subklasse van de coöperatieve spellen waarbij de community het tegen een gamemaster slash het bord opneemt, de moeilijkheid is een functie van specifieke startcondities en de ervaring van de speler die als 'tegenspeler' wordt aangewezen".
Zo. Paps heeft de beloofde boekenkasten afgeleverd. Die zou hij nog maken voor ons trouwen. Dus we kunnen de laatste paar dozen met boeken uitpakken en kasten inruimen, leuk klusje voor op een zondagavond. Bleek dat we aan een complete wand met boekenkasten (thanks pap) toch wat veel hebben. Om het geheel op te vullen hebben we overal maar wat willekeurige dingen tussen gezet. Dat waren vooral veel badeenden.
Soms vraag ik me af waar ik over moet schrijven. Afgelopen zondag hoorde ik de dominee spreken over "alles moet nieuw" en "quantumfysische nanopsychologie". Ik vraag me vandaag niet af waar ik over moet schrijven. Laten we beginnen met een quote.
Kerstdienst. Ik heb niets tegen kerkdiensten met kerst. Echt niet. Het is iets drukker dan normaal, maar verder niets aan de hand. Wat ik normaal waardeer aan een kerkdienst is dat ik er 1.5 uur stil moet zitten. Dat geeft me de mogelijkheid om even tot rust te komen. En als er dan niet al te veel gekke dingen gebeuren dan houdt ik het aardig vol.
's ochtends gaat de wekker. Dan begin ik met een geniet moment. Slow-life. In rust een kop koffie drinken. Dat betekent handmatig koffiebonen malen en er in alle rust een koffie van zetten. Een echt lekker kopje koffie, dat mag even tijd kosten. Daarna bij het raam staan met een kopje koffie. Nonchalant uitkijkend over de straat, de mensen, het water, het asfalt. Kijken hoe de zon opkomt. In één hand een tablet, om een artikel op de correspondent te lezen.
In onze speurtocht naar een nieuwe kerk komen Daphne en ik veel, eh, interessante dingen tegen. Twee weken terug waren we ergens waar op het eind van de dienst iedereen vooraan stond in tongen te spreken (shalaboembaka pripri tatata, red) en met vuisten in de lucht ziekten stond weg te jagen. Serieus, dat zal die ziekten leren! "In de naam van Jezus, ga weg, blindheid!" en "In de naam van Jezus, ga weg, stinkvoeten". De week erna waren we ergens anders (gelukkig).