Wat je ook doet, doe het als een malle.
Gister had ik een solicitatiegesprek. Uitslag daarvan krijg ik nog. Het leek me verstandig daarover al mijn gevoelens uit te schrijven en openbaar online te zetten. Zie niet in hoe dat een probleem kan zijn.
Sinds afgelopen weekend weer nieuwe motivatie qua schrijven in dit online dagboek. Zonder capsones of arrogantie, het geheel zal stralen als een helder baken van inspiratie in een donkere wereld voor vele generaties die nog zullen volgen. Ja, morgenochtend zorg ik dat ik op tijd op sta, een stuk schrijf en daarna als vrolijk en opgewekt persoon samen met studiegenoten mijn laatste tentamen kan leren. Uur of 7 eruit, 8 schrijven, 9 aan studie. Vlak voor ik in slaap val lig ik heerlijk te dagdromen over de grootse, scherpe, heldere en diep hoopvolle dingen die ik hier zal optekenen.
Goed. Afgelopen weekend was ik weer naar focus. Altijd een mooi weekend om een flink dagboek stuk over te schrijven. Niet alleen is het een weekend dat ik als brave-christen elke keer stiekem toch wel weer mooi vind. Maar het aantal rare-christelijke-subgroep-dingetjes is dusdanig groot dat ik meestal in 10 minuten razen op een toetsenbord enkele a4tjes vol heb. Want als christenen kunnen we soms zo bizar, vreemd en ongelovelijk weird met mekaar zijn dat zelfs ik als intens brave hendrik er om moet lachen.
Op sommige dagen is het zo grauw en guur buiten. Zoals afgelopen maandag. Dan wil je gewoon opgeven, je pyama aandoen een kop warme chocolademelk maken, onder de dekens kruipen, een duim in je mond doen en wachten totdat het er buiten allemaal wat vriendelijker uitziet. Soms heb je dat. Als je geen man bent althans. Want wij mannen, wij hebben helemaal geen gevoelens, serieus, gevoelens zijn voor vrouwen.
Je suis Charlie. Je ne suis Charlie pas. Mijn timeline stond er vorige week moeilijk vol mee. Ik ben Charlie. Ik ben niet Charlie. "Je suis Charlie" werd geroepen door velen die het voorheen-tamelijk-onbekende we-schoppen-alles-compleet-kapot-want-vrijheid-van-meningsuiting tijdschrift Charlie Hebdo niet per sé heel goed kenden maar wel gruwden van de laffe-terroristische-daad van een paar idioten met geweren. Betrokkenheid bij verdriet van anderen ver weg.
Het is kerst. Een ideaal moment voor iedere ik-heb-niet-zoveel-met-de-kerk-heiden om toch eens een keer te komen neuzen. Niet dat de kerstdienst interessanter is dan elke andere dienst: duurt langer, allang bekende boodschap, vaak slechte koffie na afloop. Kerst is ook een ideaal moment voor iedere zure-kerkelijke-christen-die-graag-azijn-pist, zoals ondergetekende, om eens goed te zeuren over de hiervoor genoemde ik-heb-niet-zoveel-met-de-kerk-heiden. Of over willekeurig wat dan ook eigenlijk.
Het lijkt me goed om even eerlijk te zijn. Dat doe ik niet vaak. Twee weken terug ging ik in één van mijn dagboek stukken aanzienlijk te ver. Duidelijk over de grens. Ik schoot uit in "geinig-doen-over-religie-enzo". Vorige week schoot ik uit in "geinig-doen-over-seculiere-organisaties". Dus wat mij betreft kunnen we stellen dat ik het gemiddeld heel redelijk doe. Ik heb in mijn online dagboek een gevoelige, fijne, subtiele, ja zelfs, kunstzinnige balans gevonden tussen nodeloos bashen op zaken en pak-em-beet-net-zo-nodeloos-bitchen op andere zaken.
Fietsen, te weinig fietsenstallingen, onderzoeken naar te weinig fietsenstallingen, onderzoek naar nieuwe koffie en nieuwe printquotas. De Universiteit Twente (UT) is flink bezig afgelopen week. Als een mens zou willen schrijven over al deze stupiditeit, waar zou deze dan moeten beginnen? Vorige week sprak ik Jan Willem, een soort van NSE Corivee die nooit vies is van een goede roddel over de Universiteit Twente. "Dinand", zei hij, "Fietsenstallingen, onderzoeken naar ~, koffietestrondes, printquota, er valt weer heel veel over de UT te bloggen deze week!".
Na toch al een flinke tijd geschreven te hebben over door-en-door wereldse zaken, waarbij ik alles rondom religie-geloof-en-shit achterwege heb gelaten, leek het mij weer eens tijd voor een ellenlang theologisch gedrocht dat in uitgeprinte vorm waarschijnlijk onder de wapenwet valt om daarmee mijn behoudend-saai-christelijke lezers weer wat gerust te stellen.
Nog niet iedereen zal dit doorgehad hebben. Maar mijn vorige stukje over Konijn ging eigenlijk stiekem over Domijn. Een woningbouwvereniging in Enschede. Ja, dat was onverwacht heh?
De namen in onderstaand verhaal zijn gefingeerd. Elke overeenkomst met bestaande woningbouwverenigingen uit Enschede gevestigd aan Boulevard 1945 berust op zuivere opzet en is bedoeld om mijn frustratie van mij af te schrijven.
Na het IKEA incident zou je verwachten dat het inrichten van een kamer makkelijker gaat. Het aantal keuzes is immers een stuk kleiner. Je hebt 3 meubels, vier hoeken waar je ze in kan zetten. Dat geeft in totaal permutatie 3 uit 4 = 24 mogelijkheden. Appeltje eitje. Kat in 't bakkie. Eind van de dag: nope, niet het geval.
Aaah! Drukte! Stress! Prikkels! Chaos! Nee. Ik ben niet naar een deadmau5 rave geweest waar ik 3 uur op een slee achter 2 labradoodles met belletjes aan hun poten heb gehangen. Dat was rustgeven geweest. Nee, vorige week ben ik aan het verhuizen geweest. Shit. Het initiele klussen valt nog wel mee. Laminaat leggen. Dat kan ik. De stress begint bij een "leuk dagje uit" naar de I-freaking-KEA. Voor wie niet zo goed begrijpt waarom de IKEA zwaar is (vrouwen) de volgende omschrijving.
Oké. Ik ben er uit. Ik word niet serieus genomen. Nooit niet. Door niemand niet. Nu kun je zeggen: "ja, dat krijg je ervan als je constant kolder over jezelf op het internet zet waarvan de ene helft onwaar is en de andere helft gewoon niet klopt". En dan zou je volledig gelijk hebben.
Mijn huis is een effectief fort geworden. Dit bedoel ik op de meest letterlijke manier mogelijk. Het huis waar ik woon is sinds enkele weken een degelijke vesting omheind door hekken, een kanaal, belegeringswerken, kanonnen en een klein leger. Wat is er aan de hand? Nou, ik denk dat ze de riolering aan het vervangen zijn. Maar het blijft twijfelachtig, de opgetrokken defensieve linie zou met evenveel gemak dienst kunnen doen om een klein leger zombies het hoofd te bieden.